Freyja - 01.12.1902, Blaðsíða 33

t.
'fSvo'komst hann í fátœlct «g leiðindi löng.
i litlum og afskekktum kofa hann bjó
með boriram og konunnl. Bjargrfiðaföng
*‘öll búin að mestu, en tijarað var þ<5 * •]
á. svo|litlum leyfum fríiliðiimi tfð.
' Við lífið Imnn þreyttur og nauðugur hbklc,
i og livers'dagsleg umlryggja, stritiC og -éti'i'5
varð stælingar viðauki súrhverjum'hlelcfc.
En iiú var hann lagstur 7 síðasta sinn.
' Ég setti mig niður á rúinstokkiim hans. ?,
/Eg leitaði að geisla, sem iagt gæti inn ■.<
í lágnætfisrbkkrið í lrjarta þess manns.
Mig langaði að hressa 'þá hugdöjiru s&l.
Eg hendinni straulc um 'hans megruðu kinr..
Eg reynSi að hefja upp huggunarmúl,
því hann, þessi maður,, var .lcunningi minn.
'Hve radbreyttur vlrtist niör hann nú í hug,
•og horlið var kunnuga viðmótið 'burt,
•er átt hafði mikið af dirfsku og dug. 5
íSeni dofið'var anðjitið kalcMegt og þurt.
Jleð alvðni þeirri,. sem eymdanna cleild
mg örbyrgSardjúp, hann til botns hefði rýnt.
vOg þó svo á svipinu, sem iiugsunarheilcl
hann hefði’ út úr sáliuni’ í ógáti týnt. i
'Hann þ'jiíðist-ei mlkið, en legan varð löng
•og lífsaiiið smámsaman fjaraði út,
•en nógu var'honum hver Stundarbið s'tröng
*í stríði við dauðann <og fátækt og sút.
Því hugurinn vóg liverja einustu ögn
á ætinnar ferli, sem gjörði'’onum tjón.
En spurmngum hoi'fði við húmið og þögn,
•sem haídjöpsins geimur við farmannsins sjón.
Eg sögn um hans ás’tand í byggð mlna bar,
og bróðurþel ákvað að léttai’ onum inein.
•Og fijóttekin íslenzka viðkvæmnin var,
■en vastursðm framkvæmdin, spurul og scin.
Urn sfðir með það er tll samslcota fékkst,
sú somiúa miggladdi þó væi-Í’ ckki stór,