Freyja - 01.12.1902, Blaðsíða 53

J
| & FÖR FRIÐARINS. ®
v ■ - -.................
LaNGT utan úr geimnmn lcom Fnðurinn. llann var 4 kúð tii jarðar-
innar, því þar \xira jólin íi fei’ðinni. M «r mikið þar um dýrðir.
Friðurinn luigði því gott til glóðar — að vera þar á ferðinni. Hann
iiafði ekki komið í ríki sín um alHangan tíma, enda var óöld mikil,
manndráp, blóðsútl'.cHingar, vélar og svik, Höfuðdrottning heimsins,
eem heitir Stjómkœnska, hrópaði f sífellu.: „Meiri iöndí Meira veldi ’
Fyrir þau gcf -óg annara peninga, annara blóð“. Kirkjan lötraði á eftir
iienni mcð trúboðsskýluna ofan í augu og brópaði? „Friður sé með yð-
ur!“ Og svo gekk hún aftan að einstaklingum og hvíslaði: „Peninga,
peningai Fá mör peningana þína. Annars ferðu í liálið og kvalirnar,
en fyrir peninga getégfrelsað þigJ' Móti þessum höfuðdrottningum
heimsins hafði Friðurinn etjað kappi, en iiann bar œtíð minni hluta úr
býtum. Og svo flúði hann út í rúinið og geiminn, þar sem róin og kyrð-
i-n ríkja. Hann setti þær frændkonur sínar, Ánægju og Mannúð, yfir
ríkisleifar sínar á jarðríki. Að síðustu liiifðu þær hætt að senda honuin
skýrslur um ríkisástandið. 0g síðasta skýrsian sem drottning Ánægja
sendi honum, gat þess að óöld mikil væri f ríkinu, Og ríkið færi þveri'-
andi dag frá degi, og systir sín Mannúð væri að fram komin. Eigin-
girni og Yíirskin væru því nær búnar að reka hana úr ríki. Friðurinn
vildi sjá ástandið með eigin augum. Hann lagði af stað á jóianóttina.
Ilann flaug yfir lönd og lá, kom við í liverri borg og fcæ, og hverju húsi
og hýbýli, þar seni mannlegar verur dvöldu, og vfðast mætti hann þeim
systkinum, Ofrið og Oánægju í dyrúnum. Stjórnkœnskan og Kenni-
valdið höfðu þau á verði. Allir inenn voru óánægðir mcð kjör sfn. Það
verzlega heiintaði af þeim skatta og skyldur, allt frá síðasta eyri og
upp að seinasta blóðdropa. Kyrkjan og Kennivaldið heimtaði blinda
trú á óþekkta hluti, lilýðni við sfjórnina og guð, — liræddi þá með hel-
víti og ævarandi hörmunguin, — og ógrynni fjár, síðasta pening ekkj-
unnar og fyrsta pening munaðarleysingjans fyrir þossa guðspjalla-
boðun sína.
Friðurinn hélt liús úr húsi, og hvergi sá hann sér upprcitt sæti.
Ilann fann þær frændkonur sínar. Ánægjan var föl og litverp, með
þverrandi mætti. Ilún kvaðst hvergi eiga heimn, að lieita mætti. Þó
vissi hún um einn stað langt, langt í burtu. Hann væri hjá fátækri ein-