Freyja - 01.12.1902, Blaðsíða 59

51
|íriíilmi mta
I’ar stóð hún. og vággaði höfðinu hægt
og hneigði sig fram og til baka.
Það var sem hún skilöi’ að mér væri ekki’ liægt,
en vildi þ(5 eftir sér taka
og langaði að vita um vorblóinann sinn,
þó vekti ég sáfþjáð 4 beði.
Því kom liúrí og haliaði höfðinu inn
þfi hýrnaði.i sorgmæddu geði.
llún færði mér vorið svo yndislegt inn
og ilminn af kollinum fríða,
og löði mör eldheita lífskraftinn sinn
svo mig langaði aftur að stríða.
Því áður ög Iagt hafði árar í bát,
9g ætlaði hið síðasta ei fjarri.
Eg kcnndi svo lamandi kraftanna mát
og hvíldina þráði mör nærri.
En nú var það búið — það yngdist min önd,
og ólgan í blóðinn kyrrðist,
er vorið sjílft rétti mör liressandi hönd
og hóglega dauðinn mig fýrrðist
Þá brosti húh, hríslan min, blíðar en fyr,
og bjartar mör sýndist um heiminji,
en sorgin og mæðan, þær svifu á dyr
út í sólbjartan, ljómandi geiininu.
Svo gengu þær aftur um gluggann minn inn
og geymdu mín alllangar stundir,
meðan vorið fló burtu með vorblóinann sinn
og vors nætursölin ge.kk undir.
Og svo hvarf allt skrautið er sumarið ól,
og samt var ög alls ekki betri.
En langnættið vottaði og lækkandi sól,
að liðið var liaustið að vetri.
Og enn er ög máttvana og ligg hör svo lágt,
þótt lífið og starfið ög þrái.
Eg æðrast samt ekki, en býsna’ er það bágt
hve börnunum mínum það háir.
Því sumarið langa mör iítinii bar arð
er lífsgleði fái þeim skapað.
Er veturinn harðráður gengur í garð,
er gjör'vailt með heilsunni tapáð.
Myrrah.