Freyja - 01.12.1902, Blaðsíða 36

28
fienní ákata löngnn til að vernda hana, — ÓumræSilega Iieiftúðga förf
á að brjóta af lienni storma lífsins. Barnið hennar var af forlðg'unum
fyrirfram ákveðið til að líða. Enginn heimsirífe máttur orkaði að frelsa
þessa dóttur hennar frá að lifa sama lífr og inóðir hennar hafði lifað,
Þctta harn hlyti að alast upp í þaksundum og á götum úti. Þi'ss fyrstu
orð vrðu blót og formælingar. Börn glæpafólksinS — sjálf ötuð glæpum
— yrðu leíksystkini þess. Synd yrði dagsjónir þess. Andrúmsloft
þess yrði þrungið af synd. Þess — barnsins, sem getið var í synd — f
augnabliks óvit-i og að réttu crfingi að ólifnaði móður sinnar. Syndin
myndi vitja þess fyr en hún hafði vitjað móður þess. Iíún minntist
me3 gremju hinna fyrstn tilhneiginga til ills, hinna fyrstn freistinga,
liins fyrsta falls, hinnar beisku sælu sem því fylgdi, og endaði svo
brátt í eymd og cyðilcggrngu. H ann s 1 app óliegndur, — óámæltur.
Hvar sem hún var, eða ein af hennar líkum, voru tíu hans líkar. Hún
sá hópa af hans likum sitja fyrir henni, — þessari litlu dóttur sinni, sein
saug í sig úr æðum heunar ósjálfstæðið — fallið, yrringar og heift, og
við þessa hugsun skerptist Inngunin til að vernda þetta litla barn frá.
þessum hörmungum, svo að hún í ástarfáti þrýsti því svo fast að Iijarta
sínu, að það rak upp veiklulegt hljóð.
Þjónustukonan ieit forvitnisaugum tii hennar, og sá tvö stór tár á
kinnum Iiennar, og lét sér það r.ægja. Barnið sofnaði bráðlega. En
móðirin, sur.durtætt af gagnstæðum tilfinningum, sofnaði ekki. Hún
sá markaðann æfiferil barnsins síns og ekki einungis þsð, heldur og
með hve blóðuguin fctum það yrði að feta hann.
Það var þj mögulegt að frelsa hana frá öllu þessu. Til var fólk sem
gat tekið hana í burt og umkringt hana með betri lífsskiiyrðum,—liána,
sem var enn þá saklaus.
Saklaus? Var hún saklaus — fædd með fatlaðann líkama og sýkta
sál ? Engin menntun, engin kænska nö manngæzka gæti ltomið í veg
fyrir hið óhjikvæinilega. Því eins og móðirin var, svo hlaut'einnig
dóttirin r.ð verða. Menn lesa eltki vínber af þistlum. Eins og liún
Iiafði gjört sjálfa sig, svo hafði hún einnig gjört dóttur sína. ISfeð til-
veru sinni inndraklt barnið allt þetta. Hinar nijáku varir þess yrðu
móttækilegar fyrir lygina, liinir litlu fingur til að stela, og máttlitlu
hendurnar til að myrða. Líkami liennar yrði ínóttækllegur fvrir livers
konar synd, og að lokum eyðast í eldi hörmunganna.
Getið í synd, lilaut barnið að erfa siðspillinguna frá sínum nafn-
lausa föður, og frá móðurinni miðnætur svívirðinguna. Það sem móðir
þcss hafði aðhafst, hlaut það einnig að aðhafast, og allt sem móðir þess
hafði liðíð, lilaut það að líða. ITafði hún lifað nokkrar ánægjustundir ?
Nei, engar. Barnið hennar myndi lifa til að bölva fæðingardegi
ínum.
s