Freyja - 01.12.1902, Blaðsíða 44

■&■’ ■**
$ #& ■# Eamakio. # f
«> (w-
^eCCCCCCCCCCCCCCCCCCCCCCCCCCCeCCCCCCCCCCggCCCCCé'*
LÍTT.4 8 rr Ö L K A N .
33ÖRNTN MÍN GÓÐ! Mfn innilegasta hjartans ósft er súr að þessis
j ó 1 verði yðnr öllum gleðileg.— Gleðileg í (ftlmn skilningi.
Það gleður mig að hafa enn þá einnsinni tækifæri tií að ávarpa yð'
ur í Freyju. Að inega enn þ'i einusinni segja yður Jólasöglt. Og sag-
an sem ég ætla nú að segja yður er siínn saga. Ég vona að þér
reiðist mér ekki þótt Iiún sé alvarlegs efnis. .Eg vona að hún verði tií
að minna yður á að líta í kringum yður, eitt og öll—hvort ekki sétt
þeir neinir f nánd við yður, sem þessi jól verða ekkí gleðileg nema því
að eins, að þér minnist þeirra með íist og kærleika, og minnist þess,
að engin sæla er stærri en sú, að farsæfa og gleðja aðra.
Eg þekkti hana Ilelgu litíu frá því að hún var lítið barn og allfc
frain á fullorðins úr. En þau komu óvanalega sneinma — fuilorðins ár-
in liennar. Hún var munaðarleysingi, að mestu levti alin npp hjá föð-
ur sínum og stjúpu, þangað til hún var 8 vetra gömul, þá var hénni
konxið í dvöl sem léttastúlku. En léttastúlka á Islandi varð að gjöra
alla mögulega lduti, bæði það, sem að réttu lagi er stúlkna vcrk og
drengjaverk líka. Já. Hölga varð að smala og sitja hjá ám einsömul,
fram um fjöll og dali. Ilún var skvldurækið og gott barn. En henni
leiddist að sitja hjá fé — ein. Leiddist svo mikið, að hún grét fyrst alla
daga. En hún hafði fyrir engum að kvarta. Svo var hún jika of stolt
til að láta aðra sjá sig gráta. Þegar liún var innan við fcrmingu bjó
hún til nokkurs konar spakmæli. Það kom ekki af þvf að hún vildi
sýnast mikil og stæla mikla menn, heldur óvörum, einu sinni þegar
ég var að tala við hana um hagi hennar.
„Eg fyrirlít ekki þá sem gráta, cn fyrirverð mig að gjöra það sjálf,“
sagði hún.
Þrátt fyrir þessar sorgir sínar var hún glaðlynd, og hló svo fjörugt
að henni var lítt mögulcgt að stilla. sig, ef hún fór að hlæja. Aldrei
slOrti þar fjöruga leika, þar sem Ilelga var í hóp með öðrum börnum.
En þó hún væri glaðlynd, þá átti hún einnig til svo mikla alvöru, að
okkur börnunum datt aldrei I hug að bera hana ráðum, ef hún vildi
citthvað annað en við.