Freyja - 01.12.1902, Blaðsíða 38

ETún ætlaði að Iáta opna kassana á morgun og sRoða alft dötfð. Eínra
kjóllinn ætti að verða breinasta afbragð, alveg eins og kirsiber fi litinn,
úr fínasta atlassilki, broderaðrar framon úr me5 perlukögri ©g fleginra
ofan ú brjöst, með ríkkifíní og yíirsheðura af venica-knippVingum..
Lester von Dyeke sagði að YYatteau liefði ;ítt að máia feana í þessum lit.
Vesalings Lestiv — hún gat ekki skilið í því að fóik skykli vera að fá
sör til þessa litlu vináttu milli þeirra, haran sem var einungir að kennai
kenni að reykfa bröfvindla (.CTigarettesþ Svo var iíka gaman að sjá-
hversu langt raátti fara, og hætta þó. Húravariilta fátæk — ákaflega
fátíelc, þegar bann tapaði peningum sfnura til hennar 5 spiiinu. Ilam-
ingjunni sö lofr það var þó borgað áður en Irarm var sendur í livalveið-
arnar til að venja hann af drykkjusbapnum. Hvað undarlega fóllc
þyrpíst ínn á æflbraut raanns, að eins til að hverfa þnðan aftur. — Ilvað
var þessá kona að gjöra? — Ó, það þiirf ekki að færa heimi barnið, húra
kærði síg ekkert tira það.
Hjúkrunarkonan — vitur eins og þcss konar konur vorn á dögumi
Faraós, — ííetti upp silkiábreiðunni og lagði ofurlítinn reifastranga,
sem svndist ekkí saman standa af öðru en silki og kniplingum að und-
aníeknu ofnrlitlu andlitf, á brjóst móðurinnar —. „Mér datt ekki í hug
að ungbörn væru svona. Er hann ekki skrítinn? Þú þarft samt ekkí
að halda að eg ætli að fóstra hannliugsaði hún. ,,Þú mátt ala hanra
Upp á hvaða Iiátt sem þér þóknast, og útvega lionum eins margar fóstr-
ur og þú vilt. Eg læt ekki fjötra mig á þann hátt og vcrða svq afhrak
{tilbót",
„Við mcguin ekki Iáta Iitla mannínn svelta,“ sagði hjúkrunarkon-
an. „f það minnsta verður Iiann að hafa hrjóstið þangað til læknirinra
kemur ög við gctiun fengið eitthvað annað handa honum,“ bættl
liún við.
Voru allar bjúkrnnarkonur eins og þessi 1 Var bún ckki bjóð-
andi? Jæ-ja, ef hún má til, þá það. En'ekki nema rétt í bráðina.
Ilitt værí svo lijægilega afkáralegt. Nei, hún ætlaði víst ekki að missa
af Öllum dönsum og siglingnm hans vegna. „Veiztu ekki lagsmaður
minn, að þú ert ákaflega mikið fyrir inér,“ liugsaði hún.
Barnið brosti — þessu ineiningarlausa ungbarna brosi, og svo opn-
aði það augun. „Herra trúr ! En Iivað hann er skemmtilegur. Held-
urðu að hann sjái mig ? Nei! Gjörðu ekklnema lfta á litla flngurna
hans, eru þeír ekki fallegir? Og augun — Iitlu augnakrókaruir. Nei,
heldurðu að hann viti að ég eö móðir hans. EG er móðir hans,“ sagði
hún, og litla höfuðið lá svo rólcga við móðurbrjóstin. Hún liorfði undr-
andí á hann. Það var eins og eitthvað nýtt afl hefði fléttnð sig inn í
hjartastrengi hennar. 0g þessi litla sál var hold af hennar holdi, sál
af hennar sál, — skrltin hugmynd. Varþaðekki? Jú, víst hafði haiin