Freyja - 01.12.1902, Blaðsíða 34

2W-
J)Ví algcrt ég liafði’ ckki á biðinni blekksr;.
ég bjó migí snatrrtil vegar og £ór.
Á kvördíð var líði'ð; í námnndá nótf
við n'ábleikju tnnglsins og rökkursins Ii'b
og jiað hversu mér fannst allt myrkleitt og hljó;
við marrið'í hjarninn’ og golunnar þyt;
mig greip einhver hryllingur farancLi. um £rer,
sem ftóttamaTirrs leígur, ég gizkaoi á:
í-lautuHum svellanna gKtti f gter,
sem glápandl draugsaugu köfd upp fír snjá.
LTm stormnædifa auðn eíns og stórbrimað haí
lá stdrfenni vetrarins hefláð og greypt.
0g allt var sem tröHríðið; togað í Raf
fír tindrandi ísing; ogfrostglerung steypt.
En fátæktarhreysi með hélaðri súð,
var hjarniö'þó skjóláukf faUið að gaíi,
af hreggviðrum Iamið og hvítnað og gnúð;
það liaLIaði sér eins og þreytt upp við slcafli
Ég hvataðí för yflr fannfrirar beirrt,
í flýti ög vatt mör í býlið íians inn.
En lij&Vpin, sem oftar, kom hör nokkuð ‘seint*.
því hann var nfí d’áinn hann lcunningi minn,
?ið hrímhvítann vegginn á fjalir í frið,
f frostkölduin dragsúgniTm lagðui' var Iiann,.
en lágt sett og blaktandf líksins við hlið
stóð ljó&", er á svo litlum kertrsstfíf brann.
líg kvaddi’ ’ann, og síðast þar Imrfði á flann —
og harmaleið fjölmargra var mör þá sýnd.
Hör daUðinn og skorturinn dagstarf sitt vann.
Nú duft er irann orðinn og gröfin hans týnd.
En seinfæri mannúðar votturinn varð
í verzlunarhönd'um, sem gjald fyrir leg.
Og koíinn er horflnn við brekkunnar barð
og bfíið að leggja þar alfaraveg.
i
í
*
KH. STEFaI'ISSON'.