Sameiningin - 01.09.1952, Qupperneq 5

Sameiningin
51
huldu höfði, tvístraðir og tvílráðir, hefðu aldrei safnast
saman á ný í ósigrandi eldmóði, prédikað án afláts, fórnað
öllu, jafnvel lífinu — nema fyrir þá sök, að reynsla þeirra
af upprisulífi Krists var svo stórfelld, að fyrir þeim tók
hún af öll tvímæli.
Ég er þessu sjónarmiði alveg sammála, tilheyrendur.
Ég hefi reynt að rökstyðja það í ræðum mínum. En jafn-
framt þarf þá að segja aðra sögu, sem ekki er síður eftir-
tektarverð.
Upprisureynslan skýrir sannfæringareldmóð postul-
anna. En hún er engan veginn fullnægjandi skýring á
stofnun, sókn og sigri kristinnar kirkju. Hvernig gátu þessir
fáu og ýmislega ófullkomnu menn orðið yfirsterkari blátt
áfram mannlegri efagirni og tortryggni? Hver getur ekki
auðveldlega rengt og leitt hjá sér framburð annars manns
um það, að hann hafi séð þá lifandi, sem dánir voru og
grafnir? Mannkynið á nú þúsundir sterklega vottaðra vitn-
isburða um framhaldslíf og ósýnilegan heim. En enginn
tekur þá til greina um fram það, sem hverjum og einum
bezt hentar. Þótt upprisa Krists væri reynslusönnuð fyrir
vitund postulanna, nægir sú persónulega vissa ekki sem
skýring á því, að kristin trú nær skjótri og traustri út-
breiðslu, sigrar ægiöflugt fjandsamlegt veraldarvald og
verður sterkasti þátturinn í menningarlífi Vesturlanda öld-
um saman.
Hvað skýrir þá þennan furðulega sigurmátt?
Svarið er fólgið í fagnaðarefni hvítasunnunnar: gjöf
heilags anda, — úthellingu undursamlegra yfirvenjulegra
máttaráhrifa, sem postularnir og fjöldi hinna frumkristnu
manna urðu farvegir fyrir. Postularnir biðu þess, að fyrir-
heit Meistara þeirra rættist. Þeir höfðust ekki að, unz þeir
gátu komið fram sem alíýgjaðir vottar Hans. Það urðu þeir,
er þeir eftir skamma bið „íklaeddusi krafiinum af hæðum".
Þessi kraftur kom fram með ýmsum hætti — eins og
lesa má um, t. d. í 12. og 13. kapítula fyrra Korintubréfsins,
Kann lýsti sér í innblæstri og andagift, speki og spádóms-
gáfu, en einnig, að því er virðist í beinum kraftaverkum.
Pétur gat sagt frá því með eldlegri vissu og af öllu
hjarta, að hann hefði séð Krist upprisinn. Áheyrendum
hans var eigi að síður létt um, ef svo vildi verkast, að saka