Sameiningin - 01.09.1952, Side 6

52
Sameiningin
hann um fljótfærni, trúgirni, ef ekki óeinlægni. En þegar
hann segir við mann, sem haltur hafði verið og farlama
frá móðurlífi: „í nafni Jesú frá Nazaret, þá gakk þú.“ — og
’iann gekk — þá var vitnisburður hans studdur einhverju
því, sem ekki varð á móti mælt.
Fyrir náðargjafir andans, kraftinn af hæðum, urðu
ófullkomnir menn þess megnugir, að gjörast áhriíaríkir
vottar hms krossfesta og upprisna Lausnara. Þetta var
kraftbylgjan, sem reis svo hátt, að með henni barst vitnis-
burðurinn að lokum til ystu endimarka jarðarinnar.
Páll postuli var menntaður maður og mælskur. Hann
var persónulega sannfærður um að hafa séð Krist uppris-
inn. Samt segir hann að prédikun sín styðjist ekki við „sann-
færandi vísdómsorð, heldur við sönnun anda og krafiar".
Þannig rekur hann aðaláhrif kristniboðs síns til hins yfir-
venjulega máttar, andans. —
Hér er um að ræða frjótt íhugunarefni fyrir þá, sem
eru að missa sjónar á tilefni hvítasunnunnar sem stórhátíð-
ar. Feli sigursaga kristninnar í sér sönnun þess, að Kristur
hafi birzt upprisinn, þá felur hún ekki síður í sér sönnun
hins, að rætzt hafi hið drottinlega fyrirheit um kraft af
hæðum — rætzt með svo stórbrotnum hætti og tilkomu-
miklum árang'ri, að þær kynslóðir, sem í ríkustum mæli
öðluðust slíka reynslu, hlutu að helga henni veglega trúar-
Kristin kirkja gerir ekki framar alment kröfu til þess,
ao kristindómsboðun hennar sé studd af beinum máttar-
áhrifum frá ósýnilegum heimi. Það er sanngjarnt spurnar-
efni, hvers vegna hún geri það ekki? Ég hefi oft undrast
það. Ættu ekki emlægir Krists-trúarmenn að geta verið
íarvegir þess kraftar á vorri tíð eins og forðum? Vissulega
er uppspretta hans ekki þorrin. Og hvers mundi villuráf-
andi og nauðstatt mannkynið fremur við þurfa nú en ein-
mitt slíkrar sönnunar anda og kraftar? —
Þótt viðhorf hinnar almennu kirkju geti í þessu efni
sætt nokkurri furðu, má þó benda á eftirtektarvert atriði,
sem varpar skilningsljósi yfir þessa þróun aldanna.
Lýsing Páls á hinum ýmislegu náðargjöfum andans er
íull aðdáunar og trúarvissu. Við lestur hennar setur þó að
manni þann grun, að hann sé ekki allskostar ánægður.