Sameiningin - 01.03.1945, Blaðsíða 36

50
mat á því er þar hefir komið fram mun staðfesta að þar er
ýmislegt af því veigamesta er ritað hefir verið á íslenzku
máli vestan hafs. Þá niðurstöðu byggi eg á ummælum ýmsra
hæfra manna, sem ekki verða sakaðir um blint flokksfylgi.
Útbreiðsla blaðsins hefir ætíð verið miklu minni en skyldi,
en áhrif þess hafa þó ekki verið lítil. Þegar örðugleikar hafa
verið með útgáfuna eins og þráfaldlega hefur átt sér stað,
hefir ýmsum fundist að einu úrræðin væru að láta blaðið
falla. Þá hefir það komið fyrir, ekki í eitt skifti heldur oftar,
að heilsteyptir leikmenn hafa barist fyrir lífi blaðsins og
talið það hið mesta óheilla spor ef það væri látið falla niður.
Þannig hefir verið varið um hinn emstaka feril þessa kirkju-
blaðs er lengri hefir átt aldur en nokkurt kristilegt rit í
allri sögu ísienzkrar kristni. Nú þegar eðlilega er svo komið
að enskan ryður sér óhj ákvæmilega meir og meir til rúms
í kirkjulegu starfi og kirkjufélagið gefur út málgagn einnig
á ensku, einmitt þá hefir Sameiningin verið að færast í
aukana á ný, færir meira lesmál og nær til fleiri lesenda.
Eg trúi því að enn eigi hún eftir að vera um langt bil
meginstoð í starfi kirkjufélagsins, vottur um lífsþrótt í
vestur-íslenzku þjóðlífi og merki til að safnast um. Það
kirkjuþing er léti Sameininguna falla niður í nálægri fram-
tíð væri að skera á þaulvígðan þátt í sögu vorri og binda
enda á eitt sérkennilegasta fyrirtæki í kirkjusögu Vestur-
íslendinga. Eg trúi því að hjá því verði komist, og að sjötíu
og fimm ára afmæli blaðsins verði annar merkur mælihæll
í sögu þess.
K. K. Ó.
*
LJÓS í MYRKRI.—“Vertu hughraustur, bróðir Ridley”,
sagði hinn aldurhnigni og göfugi Latimer, er þeir voru á
leiðinni -til Oxford, en þar beið bálkösturinn þeirra, “með
Guðs hjálp skulum við kveikja í dag það blys í Englandi,
sem aldrei mun slokna”.
Latimer var fæddur árið 1475, varð biskup 1535, barðist
fyrir siðbótinni, en varð að ganga á bálið á dögum Blóð-
Maríu árið 1555. Latimer reyndist sannspár, því að alt það
blóð, er María drotning lét úthella, gat þó ekki slökt ljós
siðbótarinnar.