Sameiningin

Árgangur

Sameiningin - 01.03.1945, Blaðsíða 13

Sameiningin - 01.03.1945, Blaðsíða 13
27 Og það er ekki eingöngu í líkamlegri merkingu, heldur og í andlegri merkingu satt, að “Ef kaldur stormur um karlmann fer og kinnar bítur og reynir fót, þá finnur hann hitann í sjálfum sér og sjálfs síns kraft til að standa mót.” Mikið er hlutverk óveðursins í lífi manna og þjóða. Óveðrunum er það oft að þakka, að hið nýja og betra fær komið í stað hins gamla og verra. Það var 18. apríl árið 1906 að borgin San Francisco hristist og hrundi í jarðskjálfta. Þá gaus og upp eldur og eyddi borginni. I þrjá sólarhringa stóð bálið. Lá þá borgin í rústum. En óveður það kendi borganbú- um að reisa nýja borg, betri borg, traustari og fegurri hús. Óveðrin kenna oss ávalt að byggja oss traustari hús að búa í um tíma og eilífð. Einhver dásamlegasta bókin, sem rituð hefir verið, heitir Inferno (Víti). Enginn annar en Dante, hinn ítalski, gat hafa samið þá bók. Vel hefði hann mátt hafa að for- málsorðum lýsinganna í kvalastaðnum: Þetta er það, sem augu mín hafa séð, eyru mín heyrt, hjarta mitt fundið. í útlegð var Dante í fjórðung aldar. Eitt sinn, er hann ráfaði um meginland Evrópu, segir sagan, að hann kæmi. að næturlagi að gistihúsi og dræpi á dyr. Húsbóndinn stakk höfði út um glugga og spurði: “Hvað vilt þú maður?” Dante svaraði: “Eg vil frið”. Dægrum saman stóð hann á kletti út við sjó og starði votum augum í áttina til Florenz, ættborgarinnar kæru, og hjarta útlagans blæddi af heim- þrá. Þegar liðin voru tuttugu og fimm ár fluttu þeir hann heim — á líkbörum, og jörðuðu hann og lögðu grjóthellu á leiðið. Sex hundruð árum síðar leitaði Byron skáld uppi legstað Dantes, féll á kné og grét hástöfum. Honum duldist ekki að gjöfin dýrmæta, sem Dante gaf heiminum, hafði orðið til í óveðri sársaukans mikla. Ekki ódýrri Dantes drápum eru píslarljóðin íslenzku. Fátækur, svo stundum skorti brauð á borð, holdsveikur, svo hendur og fætur rotnuðu lifandi, vonsvikinn, svo ástríkt hjarta fann ei bergmál, úthelti Hallgrímur söng í blóði. Tveim öldum síðar kom Matthías skáld þar að í anda, sem kvala-
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Sameiningin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Sameiningin
https://timarit.is/publication/673

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.