Sameiningin - 01.03.1945, Blaðsíða 7

21
Og á þeim krafti þarf nú einmitt hin íslenzka þjóð að halda.
Ástæður þær, sem þjóð vor hefir lifað við á undangenginni
æfi sinni á ihinni kæru, en hrjóstrugu, afskektu, strjálbygðu
og klakabundnu fósturjörð sinni íslandi, hafa orðið sam-
einingarleysi manna og sundrung til eflingar. Hjartað í
mannfélaginu íslenzka hefir margfrosið til dauða, og hjartað
í félagsskap vorum þeim er vér erum að revna að mynda
hér í hinum nýju átthögum vorum í betra landi, virðist
einatt helfrosið enn. Þegar hjartað frýs, þá helzt líkaminn
ekki lengur við. Hann uppleysist í sína dauðu smáparta.
En hjartað þarf ekki að frjósa. Ogþegar um frost í andlegum
skilningi er að ræða í félagi manna eða einstöku manns-
hjarta, þá þarf það frost ekki um aldur og æfi að haldast
við. Það getur hætt á svipstundu og ylur og líf fæst í hina
dauðu limi. Frelsari mannkynsins vakti menn upp frá dauð-
um forðum, og þar sem andi hans býr, þar kemur nýtt líí
fram enn. Kristindómurinn, kominn inn í mannshjartað e;
aflið, sem bræðir klakann þaðan burt; hann framleiðir líf,
samverkanda láf, í öllum limum félagslíkamans, hvort sem
hann er stór eða lítill. Svo framarlega sem hinn guðdómlegi
endurlausnarkærleikur, sem hið kristilega evangelíum býð-
ur syndugum manni, er þeginn af honum, fær rúm í hjarta
hans, þá hlýtur þessi kærleikur að koma fram í lífi þessa
sama manns, verða áþreyfanlegur í daglegri samvinnu og
samlífi hans við aðra menn. “Svo að þeir verði eitt.” — Það
er endimarkið kristilega. En það vantar svo mikið á að
þessu endimarki sé enn náð í hinum kristnu söfnuðum
vorum, sorglega mikið.
Lítum á hinn fyrsta söfnuð kristilegrar kirkju í Jerú-
salem eins og honum er lýst í Postulanna gjörningum (2,
42 og 44); “Þeir héldu sér stöðuglega við postulanna kenn-
ing í félagsskap”, og: “En allir, sem trúaðir urðu, héldu
saman”. Þeir gátu ekki annað en haldið saman. Líf þeirra
hlaut að vera sameining. Af hver.ju? Af því að þeir voru
trúaðir, en ekki vantrúaðir; af því að hinn lífgandi og sam-
an dragandi kærleikur guðs brann í hjörtum þeirra. Af
hverju heldur fólk í söfnuðum vorum ekki saman? Af hverju
kemur þessi smásálarlega sundrung og tvídrægni, þessar
leiðinlegu deilur út af smámunum, þessi fúsleiki manna tií
að draga sig út úr öllum félagsskap, ef þ.eir hafa ekki í
hverju einu vilja sinn fram? Af hverju eru menn svo naprir
og beiskir í orðum sínum hver við annan og hver -um annan,