Sameiningin - 01.03.1945, Blaðsíða 49

63
tíðkast nú svo mjög á sviði kirkjunnar. Líf og starf kirkj-
unnar heldur áfram án þess að nokkurt lík sé í lestinni. Trú
á lýðræði hefir aukist og hinn nýji forseti tekur embætti um
áramótin óhindraður af nokkru kosninga glapræði. Það kem-
ur honum vel þó atkvæðamikill og glæsilegur sé. Hann fer
vel úr garði. Vil eg einungis bæta við nokkrum orðum frá
honum sjálfum er benda til þess hvernig hann hugsar um
embættið er hann tekst á hendur. Hann segir: “Allan prest-
skap minn hefi eg verið sálnahirðir. Eins og eg skil em-
bættið, sem eg tek við, verður það aldrei fyrst og fremst
kirkjustjórn. Eg hlýt að vera áfram sálnahirðir, og af insta
hjarta þrái eg að halda því hlutverki. Alt, sem gert er, öll
starfsemi er vér sækjum fram í sameiginlega þarf að miða
að sálgæzlu.” Vel sagt og viturlega. Hinn nýji forseti lítur
eflaust svo á að mesta þörf samtíðarinnar sé ekki að hefja
embættislegan kristindóm, heldur persónulegan, lifandi
kristindóm.
Eitt af vandamálum þeim, sem nú er mjög ofarlega á
dagskrá í Bandaríkjunum, er að ráða fram úr því hvort
þjóðin eigi að krefjast almennrar herskyldu af öllum upp-
vaxandi borgurum sínum á friðartímum, í að
Herskylda á minsta kosti eitt ár. Sterk viðleitni er í þá
jriðartímum átt að löggilda þetta nú, sem fyrst, áður en
ófriðinum lýkur. Þeir, sem þessu eru með-
mæltir, telja meiri líkur til þess að hægt sé að fá þetta sam-
þykkt nú en þegar friður er kominn á. Þeir, sem á móti eru,
telja óheppilegt og rangt að útkljá þetta nú þegar allur
þorri æskumanna er í herþjónustu og hefir ekkert tækifæri
til að láta skoðun sína í ljósi. Þeir hafi borið hita og þunga
dagsins og ættu öðrum fremur að vera teknir til greina í
þessu efni. Kirkjurnar yfirleitt hafa tekið í þennan streng,
og virðist sanngirni mæla með þessari afstöðu. Meðan ekki
eru útkljáð friðarmálin að lokinni styrjöldinni, gæti svc
farið að almenn herskylda í Bandaríkjunum skoðaðist ekki
sem vottur um innbyrðis tiltrú milli sambandsþjóðanna.
Allar sambandsþjóðirnar eru sammála um að gera Þýzka-
landi og Japan ómögulegt að rjúfa heimsfriðinn á ný. Hvern
er þá að óttast nema grunt sé á samkomulagi með stór-
veldunum, sem nú vinna saman? Heilsteyptir Bandaríkja-
menn vilja ógjarnan að þeirra þjóð taki spor, sem veki illan
grun í hópi samherjanna og verði þröskuldur í vegi þess
samkomulagsanda er allir góðir menn vilja nú efla. Svo er