Sameiningin - 01.12.1929, Síða 8

358
og Jóhann Húss. Þannig var einnig farið með fjölda manna á
tíö rómversku ofsóknanna og einnig þá er mótmælendur sættu
ofsóknum af hendi hinna rómversk-kaþólsku. Að vísu gáfu
þessir menn sig ekki fram til brenslu, en af fúsum og hei'lum huga
höfðu þeir djörfung til að standa við þá sannfæringu, sem óhjá-
kvæmilega leiddi þá út i hálið, en ef þeir hefðu gjört þetta af
einhverjum öðrum hvöturn en kærleika, höfum vér orð postulans
fyrir því, að, verk þeirra hefði tapað öllu gildi fyrir Guði.
“Guð er kærleikur, og sá, sem er stöðugur í kærleikanum, er
stöðugur i Guði og Guð er stöðugur i honum.” (i. Jóh. 4:16^, en
“sá, sem ekki elskar, þek'kir ekki Guð, þvi að Guð er kærleikur.”
(1. Jóh. 4:8J.
Nú hefst hér um slóðir mesta gjafatíð ársins. Gjafir streyma
til einstaklinga, málefna, og stofnana. Feikna-upphæð er í þessu
landi varið til jólagjafa og í fjöldamörgum öörum löndum. Er
það kærleikurinn, sem knýr fram allar þær gjafir?
Byrjun svarsins verður líklegast athugun hugtaksins sjálfs.
Hvað er kærleikur?
E'kki held eg, að auðvelt sé að steypa kærleikann i mót. Sjálf-
sagt er þó rétt, aS þar séu “flaumar lífs i farveg komnir,” þvi
kærleikurinn á sér óteljandi farvegi. Hann kemur eins og himin-
geisli inn i dimman klefa aumingjans, hann flytur blómvönd að
beði sjúklingsins, og hann knýtir ástarbönd manns og konu, for-
eldra og barna. En þegar menn fara að steypa kærleikanum í
orðastakk, koma erfiðleikar í ljós. Eíkki held eg að trúfræðin
hafi einkaréttindi til að sníða honum stakkinn, og ekki verður það
skynsemin ein, sem kann að gjöra mynd hans skýra, og ekki er
hann heldur geymdur á neinni einni hillu mannfélagsins. Nei,
kærleikurinn verður ávalt bezt skilinn af heilbrigðu hjarta.
Auðveldast, líklega, gjörum vér oss grein fyrir málinu á þessa
leið. Uppspretta alls kærleika er Guð. “Vér elskum Guð þvi
hann elskaði oss að fyrra bragði. Sú elska berst til vor á straum-
um lifsins. Tegnér segir í kvæðinu Fermingin fNattvardsbarnen) :
“Elskan er allífsins rót,
Guðs eðli; sjá þúsundir heima
hvíla sem 'börn við Guðs barm;
hann bjó þá til knúinn af elsku.
Til þess að elska og elskast í mót
hann innblés í duftið
anda síns sjálfs, og af svefni það reis
og sáiugætt lagði
hönd sér á hjartað og fann