Sameiningin - 01.12.1929, Síða 10

3(30
hönd samúðar, í orði og verki, eins og um jólin. Jafnvel úti viö
er nú farið að tíðka jólaskrúð. Sumir setja upp jólatré með marg-
litum ljósum út i görðum eða á húspöllum sínum og sum helztu
borgarstrætin eru færð í jólabúning, með jólatré, jólaljós og
annað jólaskraut, sem sett er eftir fegurðarreglum þar sem bezt
gegnir. Aldrei endranær komast samtök manna eins nálægt algjör-
leikanum eins og á jólunum. Jólin eru í kristnum löndum, óefað,
stærsta félagslegt undur nútiðarinnar.
Hvað af öllu þessu er þá ávöxtur hins sanna kærleika? AS
því var áður spurt, og nú spyrjum vér að því aftur, þegar jóla-
haldið i máttugri tign sinni hefir með fáeinum dráttum verið at-
hugað. MeS öllu væri j>að ósanngjarnt að heimta af jólahaldinu,
að það eitt, af öllu hinu mannlega, væri fullkomið. Athugunar-
laust má ganga að því sem sjálfsögðu, að ekki séu allar jólagjafir
sprottnar af hreinum kærleika. Um þetta er með öllu óþarft að
ræða; eti hitt getur verið til gagns að virða fyrir sér skerin, sem
jólakærleikurinn svonefndur stundum strandar á.
Aðallega mun það vera eitt: Það aS gefa til að sýnast. Ekki
á eg von á, að til almennra rnála sé gefið af þeim hvötum, þó það
óefað komi stundum fyrir; en gjafasiöurinn verður stundum í
einstaklingslífinu að þvingandi verzlun. Menn mega ekki vera
rninni en aðrir. f langflestum tilfellum skiftast menn á jólagjöf-
um, það er að segja, sérhver einstaklingur gefur vanalega aðeins
þeim, sem gefa honum. Menn jafnvel klxfa þrítugan hamarinn
til að gefa eins dýrar gjafir eins og þeir ibúast viö að fá. Mönn-
unx finst það vanviröa að vera ekki vinum sínunx jafnsnjall.
Menn rnega til að sýnast jafn-miklir þeirn. En þetta verður stund-
um að tilfinnanlegum örðugleikum þegar efnin, eru ekki í hlutfalli
við metnaðinn. Stundum veröur þetta sársaukaefni svo mikið,
að menn kvíða fyrir jólunum. 1 stað hreinustu gleöi, verða jólin
þá til kvalar. Hætt er við, þegar svo er komið, aö hin tæra lind
jólakærleikans sé þá farin að gruggast. Jólin eru bezt þegar
þau eru barnalegust.
“Gjör þú mig aftur senx áður eg var,
alvaldi Guð, rneðan æskan mig bar,”
er í raun og vei'u sönn jólabæn hins fullorðna manns. En jólin
geta aldrei orðið neinum manni sönn barna-jól, og barnajól eru
einu jólin, sem til eru, ef hann missir sjónar á einfaldleik þeirra;
en að hlaupa kapphlaup við náunga sina unx það að sýnast sem
mestur, er að hverfa burtu fi'á hinu óbrotna, sem gjörir lífið sælt
og stei'kt. Eg held að það væri gróði fyrir mannfélagið, að gefa
sig á vald hinnar einföldu jólagleði barnanna og lofa henni að