Sameiningin - 01.05.1924, Blaðsíða 9

stuðlalaust rímmál. Veit eg vel, að að þvi er nýjabragö, hvaS
snertir Vestur-íslendinga. En heirna hafa mér fremri ritsmiðir
viðhaft þessa l<veðskapar aðferð. Með öörurn þjóðum er hún
tíð. — /. A. S.
Við hann, sem í ást ávarpar náttúruna,
talar hún, í sínum sýnilegu myndum, mörg mál.
Á yndisstundum æskulífs hans
er rödd hennar gleði, ásýndin bros, og fegurðin mælska.
Inn í ljóshvö.rf lífslendanna leynist hún
með milda munarblíSu;
Og hrífur þaSan húmþunga hugarfarsins,
áður en sálin verður sársaukans vör.
En þegar hugarstríð hinztu stunda hjúpa andann,
sem haustnótt hjúpar landiS líkklæði og dauSa;
þegar jarSnæðið þröngt og myrkrið andrúJmslaust
senda hroll og sýking í mannshjartaS :
Gakk út, maður, undir uppheiminn opinn og hlýð
á kenslu frá öllu umhverfi náttúrunnar;
Erá jörðinni, vötnum hennar, vogum sævarins
og djúpi loftsins, kemur kyrlát rödd :
“Örfáir dagar enn
og einnig þig, hugumstór maSur,
Alt-sjáandi eyglóar-auga
á alheims ferð sinni mun hvergi
Eygja, í hrollköldu húmi,
haddi und þögullar foldar,
Þar frændmenni föla mynd þína
fólu meS brennheitum tárum. —
í úthafsins úrsvala faðmi
þín ímynd skal heldur ei fi'nnast, —■
Jörðin, er ól þig, mun aftur
sem eign sina þroska sinn heimta.
Og loks, er þín mannlega mynd
með öllu er h'ulin og orpin,
Með frumefnum aftur þú átt
til eilífðar samfélagsbú.
Þá verSur þú bróðir bjargsins.
er böl lífs né dauðans ei skilur,
Og hnaussins, er hirðulaus sveinn
hendir af plógskera’ og treður.