Sameiningin - 01.05.1924, Blaðsíða 10

136
Knn eikartréS ramgjörva rót
réttir urn hjartarúm þitt. —
En einmana ekki þú gengur
til eilífrar lokhvílu þinnar ;
Ei hjarta þitt heldur mun girnast,
hugþekkri, skrautlegri rekkju :
Meö öldungum alda, er hei'mur
var ungur. •— meÖ þeim skaltu hvíla
Hjá voldugum, vitrum og góÖum,
og vinsælum konungum jarSar ;
Hjá lífsins ljúfustu myndum,
og ljóshvítum sjáendum alda,
Sem óralöng mannlífsins ár
allir þaÖ lýÖveldi bygSu. —
Hrauntreystar hæðir, á aldur
viÖ himnanna sólir og stjörnur,—
Dökkgrænir dalanna faÖmar
dimmbláa trjálundi sveipa. —
Eækir, meÖ fjörkippi', er leika
við lygnar en straumþungar elfur—•
Er vefja um akra og engi
iðgræna, ljómandi dúka ;
En úthafiB þunglynda, þögla,
er þanið sem ljósvaka umgjörð,
•Um alt þetta lífsvakta litskrúð,
er lokrekkju mannkynsins skreytir.
GuSdómleg, gullroðin sólin
og gjörvallur himnanna skari,
Hljóðlega á híbýli dauðra
horfa, um aldahvörf tímans.
Þeir alli'r, er heimför nú hraða,
senr handfylli eina má telja
Þjóðflokka þeirra, er sofa
í þagnkyrö, við móöurbrjóst jarðar.
Vængi tak vinda og morguns,
vitjaðu suðrænna geima';
Flý þangað Oregon elfin
um endalaus skógflæmi streymir,
Og einungis eigin nið heyrir, —
þvi annað hljóð þekkir hún ekki ;—
Þó finnast þar hinir dauðu,
og þar hafa nriljónir hnigið ; —