Sameiningin - 01.05.1924, Blaðsíða 31

157
ööru móti. Rómurinn er nú| mjór og veikur, svo aö varla heyrist.
HljóSfæriS er orSiö annaö, 'þó aö sa sé hinn sami, sem á þaS Jeikur.
Grímur réttir frá sér höndina, og DavíS sér litinn vatnsdropa
leka niöur á hana af trjágrein uppi yfir þeim. En dropinn stöövast
ekki, heldur fellur gegn urn höndina til jarSar.
Rétt hjá þeim liggur hríslu-angi. Grímur bregöur ljánum sín-
un> undir hann og upp í gegn um hann. En hann var heill eftir
sem áöur.
“Reyndu nú aö skilja þetta og skoöa rétt,” segir Grímur. “Þú
sér mig og þér sýnist eg vera sjálfum mér líkur. En nú er þó lík-
ami minn svo úr garöi gerSur, aö þeir einir geta séö ihann, sem
annaS hvort eru dauSir eöa í andarslitrunum. En ekki máttu fyrir
því imynda þér, aö líkami minn sé ekki neitt. Hann er bústaSur
sálar, eins og áSur, eins og líkami þinn og allra manna. En þú
mátt ekki liugsa þér hann þungan, þéttan viSkomu, né sterkan. Þú
skalt hugsa þér, aS ihann sé áþekkur mynd, semi þú sér í spegli, og
aö myndin hafi losnaS frá glerinu og geti talaö og hreyft ,sig sjálf.”
Hugsun DavíSs hættir aS mótmæla og þverskaliast. Hann
horfist i augu viö sannleikann og reynir ekki framar aS víkja sér
undan honum. Þetta, sem viS hann talar, er dauSs manns svipur;
og líkami sjálfs hans er steindauSur. En um leiö og hann verSur
aö láta undan, finnur hann hve hræSilega reiöin tekur aS sjóSa í
honum. “Eg vil ekki vera dauSur,” hugsar hann. “Eg afsegi, aö
vera svipur einn eSa ekki neitt. Eg vil hafa hnefa til höggs og
munn til aS matast.”
ÞaS heldur áfram aS þykna í honum, svo aS honum verSur ó-
mókt af aS byrgja inni bræöi sína. ReiSi-ofsinn veröur áþekkur
óveöurs-skýi, er byltist um í huga hans. og bíöur færis aö hella
úr sér.
Grímur tók til máls. “Eitt vildi eg biSja þig um,” segir hann,
“af því aS viS vorum áöur góöir kunningjar í lifanda lífi. Þú veizt
þaS eins vel og eg, aö þar aS kemur fyrir hverjum manni, er líkami
hans liggur út slitinn og ónýtur, og sálin, sem þar bjó, er tilneydd
aS segja skiliS viö ’hann. En þá skelfur sálin og nötrar. Ilún
kvíöir því aö kanna ókunnuga stigu. Henni fer eins og barni, sem
á aö fara i sjóbaS í fyrsta sinn og kveinkar sér viS köldum bylgj-
nnum. Þá kemur sálinni þaS vel, aö einhver sá láti til sín heyra,
sem áSur er kominn inn í eilíföina, aS einhver rödd uppörvi Ihana
og lá-ti henni skilj-ast, aS enginn voSi er fyrir höndum, svo aS hún
áræSi aS slita sig lausan. Slí-k rödd hefi eg veriS áriö sem leiS. Og
slíkt hiö sama er þér ætlaS, DavíS, áriö sem1 kemur. Og þaS er nú
bón mín til þín, aS þú þverskallist ekki viS því, -sem þér er á-
kvaröaö, heldur takir því meS undirgefni. AS öörum kosti veldur
þú sárri þjáningu, bæSi sjálfum þér -og mér.”
Og Grímur Laut höfSi, -er hann haföi þetta mælt, og vikli líta inn
i augu DavíSs. En honum brá í brún. Þar var ekki ööru aS
mæta, en þráa og þvermóösku.