Sameiningin - 01.08.1924, Blaðsíða 18

240
Skipstjórinn bauö okkur aö koma upp á efra þilfariÖ, áður etl
hann byrjaöi á sögu sinni. Það var friðsæl sumarnótt; himininn
var heiður og dimm-blár, hér og hvar gat að líta stjörnur; máninn
gægðist upp yfir þögult yfirborð hafsins;' sjórinn var ládauður, og
engin hreyfing á haffletinum, nema sú, sem skrúfa skipsins olli,
er hún knúði skipið leiðar sinnar. Þá tók skipstjórinn til máls:
“Eg hefi fullyrt, að mætasti maðurinn, sem eg hefi þekt, væri
Negri; við þessa staðhæfingu mína stend eg fastur. Þessi Negri
var hvorki ríkur né hátt standandi í mannvirðingastiganum, — hann
var heldur ekki síðasti afkomandi frægra forfeðra, né var hann
vel mentaður, eða fágaður eftir venjulegum reglum tizkunnar.
Hann hét Hiram P. ElHs. Hirarii var áreiðanlega skírnarnafn
lians, en ekki vissi hann sjálfur, hvaða nafn upphafsstafurinn P-
táknaði. EHis hafði eigandi hans heitið, því hann var fæddur
þræll, þótt frelsi væri honum veitt meðan hann enn var ungur
maður. Hirarn var matreiðslumaður á skipinu, og að trúarbrögð-
um til var hann Meþodisti.
“Það var í San Francisco borg, sem fundum okkar bar saman,
haustið—ja, ártalið gerir ekkert til. Á þeim árum var eg í þjón-
ustu stórskipaeigendanna Guttenbergs í Liverpool; skipið, sem eg
var þá með, hét Olivia, og var hún fyrsta skipið, sem eg stjórnaði.
Ekki var þetta stórt skip, heldur, ef satt skal segja, var hún eins
gamall og óálitlegur flutningsdallur, eins og nokkur myndi leyfa sér
að sigla á um úthöfin. En það var betra en ekki, að vera skip-
stjóri með hana; enda þótt hún væri lek eins og hrip, var eg þó
tveimur þumlúngum hærri en endranær, þegar eg stóð á skipstjóra-
brúnni og skipaði að kasta landfestum í fyrsta sinni.
“í gegn um ýmsar þrautir urðum við að ganga á leiðinni til
Frisco. Eg hefi verið talinn lánsamur sem skipstjóri, en hafi lánið'
nokkru sinni umvafið mig, þá var það á þessari fyrstu ferð til
San Francisco. En hvað sem því leið, þá vildi það til fyrstu nótt-
ina, sem við vorum í höfn, að sex menn höfðu strokið, — og einn
þeirra var matreisðlumaðurinn.
“Daginn, sem ákveðið var að leggja af stað aftur, reyndi eg
af fremsta megni að fá háseta, en gekk það afar illa, og eingöngu
fyrir það kaup, sem eg óttaðist að myndi valda eigendunum hjarta-
bilunar. En matreiðslumann gat eg hvergi fundið, hvernig sem eg
leitaði og hvar sem eg fór. Eg var að koma um borð, þreyttur og
órólegur. Þá var það, að eg! sá Hiram P. Ellis 4 fyrsta skifti, þar
sem hann sat á köðlum utanvert á skipsbryggjunni.
“Þáð verð eg að játa, Miss Were, að ekki var Hiram fagur á
að líta. Hann sneri að mér baki, er eg fyrst sá hann; hann var
minna en meðalmaður á hæð, ekki var hann lengur ungur, því nið-
ur undan gömlum hatt-kúf, er hann hafði á. höfði, stóð hár hans
hvitt á lit, líkara ull en hári, og bar einkennilega við mósvartan
hálsinn á honum. Þegar hann sneri sér við sá eg, að andlitið var