Sameiningin - 01.08.1924, Síða 29

251
honum verið aö sjá hluttekningu hennar og hugstríö út af sög-
unni, sem Grímur sagði. Hann hefir ekki gert sér neina grein fyrir
því sjálfur hvern hug hann bar til Jódísar; hann veit ekkert nafn
á því hugarþeli- En þaS finnur hann, aS fyrir hana gæti hann alt
þolað. Og þaS finst honum sæla, meiri sæla en menskir menn megi
njóta, aö hún skuli elska hann eins og hann hefir verið, hann, sem
varð orsök í dauöa hennar. í hvert sinn, sem hann heyrði hana
játa ást sína til hans, fór svo heitur fögnuður um sál hans, að ann-
að eins hafði hann aldrei áður getað ímyndað sér. —. Hann leitast
við, að leiða athygli Gríms að sér, en það tekst ekki; Grímur lítur
aldrei við honum. Þá reynir hann að rísa á fætur, en finnur þá
til svo ógurlegra sárinda, að hann fellur flatur.
Hann sér, að Jódís ber sig hörmulega; hún réttir báðar hend-
ur að iGrími og biður hann. En hann bregður sér ekki og er ó-
sveigjanlegur. “Eg skyldi gefa þér frest,” segir hann, “ef það
væri til nokkurs. En eg veit, að þú ræður ekkert við manninn,
sem þú vilt finna.”
Að svo mæltu lýtur hann niður að Jódísi, til að mæla þau orð,
er leysa sálina úr reifum líkamans.
En í sama bili kemur skuggi skríðandi eftir gólfinu að rúminu.
Hann hafði slitið af sér böndin, þó að það kostaði hann meiri á-
reynslu og sársauka, en hann hafði áður þekt, og þó að hann bygg-
ist við, að þær kvalir yrðu látnar verða endalausar í refsingarskyni
fyrir tiltæki hans. En hann hugsaði sér, að hvað sem það kostaði,
skyldi Jódís nú ekki þurfa að bíða lengur né biðja, úr því að hann
var þar staddur í sama herbergi. Hann hefir smeygt sér fram með
rúmstokknum þeim megin, sem Grímur, óvinur hans, var ekki. Og
hann kemst svo langt, að hann nær í aðra höndina á henni.
Ekki var nokkur leið að því fyrir hann, að koma svo fast við
hana, að hún fyndi handtakið. En einhvern veginn varð hún þó
vör við návist hans. Hún sneri sér snögt við, og sér Davíð Hólm
við rúmstokkinn. Hann lá þar á hnjánum og laut höfði niður
undir gólf, þvi að ekki dirfðist hann að líta upp á hana. Með
hendinni einni, sem hann hafði lagt utan um hönd hennar, reyndi
hann að láta i ljós ást sína og þakklæti, og sýna henni, að hjarta
hans var að mýkjast.
Þá brá á svip hennar bliku af unaðslegri sælu. Hún leit upp
á móður sína og báða hina vini sína. Fyr hafði hún ekki haft tírna
til að sinna þeim. Nú vildi hún, að þau fögnuðu með sér þeim
heilla-atburði, er þar var orðinn, og hún benti þeim á Davið, þar
sem hann lá fyrir fótum henni, auðmjúkur og fullur iðrunar. Það
vildi hún láta þau sjá. Þá fádæma-gleði vildi hún gefa þeim með
sér. En í sama bili beygir sá svartklæddi sig yfir hana og segir:
“Blessuð stúlka mín! kom út, kom út úr fangelsi þínu!”
Þá hneig höfuð hennar á koddanum. Hún tók andköfrn, og
lífið fjaraði út.