Sameiningin - 01.10.1919, Blaðsíða 9

229
að rætt hafi verið um það með brennandi áhuga, hvernig
fyrirkomulagi evangeliskrar lúterskrar kirkju í pýzkalandl
skyldi vera háttað. Ekki fanst vestanmönnum, að fundar-
menn hefðu enn áttað sig á því, hver bylting hlyti að verða
samfara skilnaði ríkis og kirkju, sem ákveðinn er. Mest var
um það rætt, hvort kirkjan, er hún verður frjáls, skuli vera:
játningum bundin, ellegar játningarlaus “lýðkirkja”. Voru
þeir nokkrir á fundinum, sem mæltu með því, að slakað væri
til með játningar, svo unt yrði að halda þýzkri alþýðu innan
vébanda kirkjunnar og undir áhrifum hennar. Aðrir héldu
því fram, að ekkert væri að græða á slíkri tilslökun, og ekki
myndi trúarlífi alþýðu betur borgið fyrir það, aö draga nið-
ur fána kirkjunnar; þar á móti væri það eitt viturlegt, að
halda fast við játningarnar og endurreisa kirkjuna á þeim
grundvelli. Sendimennirnir láta í Ijós það álit sitt, að ekki
stoði það eitt að stofna játningarlausa lýðkirkju og myndi
hún verða að litlu liði, þar sem “Social-demokratar”, sem
teljast um 25 miljónir, sé hvort sem er búnir að snúa bak-
inu við kirkjunni. Og ekki þykir þeim sú hugmynd fýsileg,
að slík stofnun geti komið innan ríkisins í stað kirkjunnar,
sem nú verður höggin úr ríkistengslunum. pykir sendi-
nefndinni sennilegt, eftir að hafa setið þennan fund kirkju-
legra leiðtoga, að ofan á verði það, að endurreist verði óháð
kirkja með ákveðnum lúterskum játningum, sem aftur nái.
að blómgast í heimalandi siðbótarinnar.
Ekki segja sendimenn jafn-mikinn matvælaskort í
Leipzig sem í Berlín. Miður fanst þeim þó ánægjulegt, að
hlusta á tal manna og lesa í dagblöðum um yfirvofandi
byltingu. Drátturinn á því að staðfesta friðarsamningana,
tap verzlunarflotans og álögur þær, sem lagðar hafa verið á
þjóðina, spá illu um hag fólks á komanda vetri. Matarskort-
ur og kolaekla er óttast að geti leitt til svo þungra þrauta,
að Spartikan eða Bolshevika-flokkurinn færist svo í aukana,
að hann geti steypt stjórninni. Enginn stjórnmálaflokkur
í pýzkalandi er enn þeim kröftum gæddur að geta stjórnað
og fullnægt kröfum tímans.
pað er skylda lútersku kirkjunnar í Vesturheimi, að
aðstoða eftir föngum trúbræður sína í hinum löndunum, þar
sem er svo mikil andleg og líkamleg neyð. Og gleðilegt er
það, hversu vel er af stað farið af hálfu The National Luth-
eran Council. — Getum vér íslendingar ekki verið þar með
og lagt lítið eitt til þess að seðja og klæða nauðlíðandi trú-
bræður vora?