Sameiningin - 01.10.1919, Síða 24

244
niður á rúmið. Miss Flynn horfði á hana forviða, og flýtti sér
aö bæta við: “til þess að segja foreldrum þínum, að þú hafir
staðist prófið og eigir að koma aftur til þess að halda náminu
áfram.”
Miss Flynn hafði séð hjúkrunarkonu-efni gráta, þegar þær
voru gjörðar afturreka; en aldrei hafði hún séð nokkra mann-
eskju gráta eins og Jóhanna grét nú. “Stiltu þig! Stiltu þig!”
sagði hún og hristi hana; “þú kemur hverjum einasta sjúklingi
á þessu lofti í geðshræringu með því að láta svona.” Og Jóhanna
herti sig eins og hún gat að halda niðri í sér grátinum. pegar
hún var nokkuð búin að ná sér, sagði hún: “Eg verð að segja
þér frá því, hversvegna hefir legið svo illa á mér.”
Miss Flynn brosti, því hún hafði aldrei orðið þess vör, að
það lægi neitt illa á Jóhönnu.
“Eg hlustaði einn dag á samtal ykkar Dr. Meade”, sagði
Jóhanna, “og það sem eg heyrði kom því inn hjá mér, að eg
yrði látin hætta vegna hjartans. Eg hefi aldrei orðið vör við
að neitt væri að því, en Dr. Meade sagði: “Við getum ekki altaf
vitað um hjartað, en eg er hræddur um—” og svo flýtti eg mér
burtu, til þess að heyra ekki meira.”
“Flónið þitt litla!” sagði Miss Flynn, og gleymdi svo í bili
embættisvirðingu sinni, að hún fór að hlæja. “Eg var að segja
Dr. Meade að þú værir of örgeðja og að eg væri hrædd um að
þú létir tilfinningaríka hjartað þitt stundum ráða meiru en
dómgreind þína; og þá sagði hann, að við gætum ekki altaf
vifað hvað hjartanu liði, en hann væri hræddur um að við legð-
um of mikla áherzlu á að æfa höfuð og hendur, en vanræktum
hjartað. Hann sagðist hafa gefið hjartalagi Miss McFadden
glöggar gætur, og væri vel ánægður með það. pú sérð af þessu,
að þú flýttir þér of mikið að komast burtu, þegar þú heyrðir
samtal okkar.”
“Nei, eg flýtti mér ekki of mikið að komást burtu”, svaraði
Jóhanna. “Eg átti ekkert með að hlusta á eitt einasta orð. sem
þið töluðuð, — en mig langaði svo ákaflega til aið fá að verða
hér kyr.” Og aftur fyltust augun tárum.
“Hertu nú upp hugann!” sagði Miss Flynn vingjarnlega.
“pú mátt ekki láta tilfinningarnar hlaupa með þig í gönur, og
þú átt altaf að ráðgast við yfirmenn þína, áður en þá ræðst í
nýbreytni.”
“Já, það skal eg víst gjöra,” svaraði Jóhanna.
“Og ef þú getur þolað dálítið lengur við fyrir heimþrá, þá
átt þú að hjúkra henni Miss Bradbury þangað til hún fer héðan
af spítalanum.”
“Eg get sætt mig við alt, ef eg fæ að vera hér kyr,” sagðí
Jóhanna með ákefð.
“pvoðu þér þá í framan og farðu aftur til sjúklingsins þíns.
Dr. Meade fer líklega að hugsa að eg sé nokkuð lengi að gefa
þér þessa litlu áminningu, sem mér fanst þú þurfa með.”