Sameiningin - 01.04.1921, Side 11

107
aö 'þó grátur og söknuSur viS gröfina sé ókjákvæmilegur, þá er
þó einmitt insti og dýpsti boöskapur grafarinnar fagnaSarboS-
skapur, og aS1 fögnuSurinn stafar frá gröfinni opnu og tómu,
sem María stóS við forSum harmþrungin, á upprisumorgninum.
AS því leyti er öllum oss likt fariS og henni, aS vér grátum viS
gröfina, þangaS til vér eygjum þar frelsarann sjálfan, hinn upp-
risna, og hjartaS fyllist óumræbilegri ihuggun viS þá sjón. —
Hægt, hægt í austri fyrir röSli roSar,
Nú runnin senn hin dimrna nótt er hjáv
Hin minsta dags'brún mönnum aftur boSar,
AS myrkriS flýr er skin af ljóssins brá.
Og sjá, því meir og meir, sem nóttin líSur,
Vex morgunroSi skær og tignar-fríSur,
Unz sólargeislar svífa’ um alla bygS.
Svo getur Drottins guSdómlegi kraftur
Oss gefiS ljós i staSinn myrkurs aftur,
Og sæ'la gleSi, sára fyrir hrygS.
--------0---------
Trúmenska sunnudagsskólakennara.
Eftir séra Jóhann Bjarnason.
Eátt, ef nokkuS, er meira virSi en trúmenska. Sá, sem er
ótrúr, er lítils virSi sem maSur, jafnvel þó hann sé miklum hæfi-
leikum búinn og mentaSur í tilbót. Sá, sem er trúr, er æfinlega
nýtur maSur, hvort sem hæfileikar hans eru miklir eSa litlir og
hvort sem hann hefir “setiS viS mentalindir”, eSa ekki átt neinn
kost á skólagöngu nokkurn tíma á æfinni.
YiS sunnudagsskólakenslu, ekki síSur en á öSrum starfs-
svæSum, er trúmenskan ein af þeim höfuS kostum, sem kenn-
arinn má til aS hafa. (Sé skortur á henni, verSur starf kennar-
ans alt í molum. VerkiS verSur alt sundur slitiS, háldlaust, óá-
byggilegt og ónýtt. ÞaS er því hin mesta lífsnauSsyn, aS allir,
sem viS sunnudagssskólakenslu fást, reynist trúir í verki sínu.
Trúmenskan þarf aS koma fram á þrennan hátt, og skal eg
nú í fám orSum drepa á þau þrjú atriSi.
í fyrsta lagi verSur kennarinn aS vera trúr þannig, aS hann
komi á hverjum sunnudegi. Hann má aldrei vanta, nema hann
sé verulega forfallaSur, annaS hvort veikur eSa fjarverandi
fyrir góSar og gildar ástæSur. Sá kennari, sem ekki kemur