Sameiningin - 01.04.1921, Side 24

r
120
að færa okkur í nyt alt 'þaS góða og háfleyga, seni viö nú þegar
sæjum aö hin brosandi framtíS vildi rétta aS okkur, og að við
mættum vinna saman í bróðerni með alúð og óbifanlegu trausti
á sigur sannleikans. Það er víst ekki þýðingarlítið fyrir frarn-
tiðina, að Jóns Bjarnasonar skóli dregur saman, í þessurn anda
og með þessu augnamiði, hina uppvaxandi íslenzku kynslóð i
Vesturheimi. Nokkrir voru á skólanum úr mínu bygðarlagi,
og sumum þeirra kyntist eg fyrst verulega þar. í> að bezta í
okkur, ef við annars áttum nokkuð, sem svo mætti kalla, hlaut
að koma fram, undir áhrifum slíkra kennara. Og eins lærðum
við að þekkja og virða nemendur úr öðrum bygSarlögum; og
við fundurn svo innilega til þess, að við erum öll systkini, og að
þaS, sem sérstaklega átti aS tengja okkur saman, var íslenzkt
þjóðemi og kærleiksríkur kristindómur. Nú vil eg spyrja:
Væri þetta hægt i enskum skóla? Þeirri spurning get eg svaraS
hiklaust, því að eg hefi reynt það sjálfur síðan: Nei, það 'er
ómögulegt.
Við lærðum íslenzku á skólanum, og sá lærdómur var sér-
staklega mikils virði, vegna þess, að viS fundum þar alt af sam-
eiginlega til þess, að viS erum af islenzku bergi brotin, og að
með því að læra íslenzku, vorum við að læra að lesa okkar eigin
hjörtu. Það tengdi okkur nánar saman; og roSinn, sem stund-
um færðist í kinnarnar, þegar viS lásum íslenzk ljóð og ís-
lenzkar sögur, ibar þess ljósan vott, að íslenzkt blóð, blóðið
Gunnars og Njáls streymir enn í okkar æðum, þótt við fáum
ekki litið ■— nema í anda — íslenzkar hlíðar og hóla. Og þetta
vona eg að veröi,
Á meðan Hekla hefir bál aö bjóöa
og brýzt fram nokkur foss um jökulslóð.
Og ástin, sem við berum til fósturlandsins væna, sem svo
vel hefir tekiö á móti okkur og vafið okkur verndarörmum, hún
eykst viS þaS, að hér skulum vér hafa tækifæri til aS njóta arf-
leiföarinnar íslenzku líka; og við finnum, að fósturlandiS krefst
þess, að við varðveitum þennan arf, og rækjurn þakklætisskyldu
okkar viS Canada, og leitumst við að verða meiri menn og kon-
ur og listfengari og mentaðri borgarar. sakir auðuga móöur-
málsins okkar, í stað þess að kasta því frá okkur. Á Jóns
Bjarnasonar skóla varð okkur það ljóst, að íslenzkan er dýrmæt
gjöf Guðs til allra þeirra, sem af íslenzku bergi eru brotnir, og
aS það er skylda okkar fyrir GuSi, og skylda viS þetta ’land, að
ávaxta það pund, sem GuS hefir gefið okkur, en ekki að grafa
það í jörðu.