Sameiningin - 01.05.1923, Side 9

135
rót margskonar eymda, og fyrir hana glata menn bæði
heilsu og lífi.
Það er því ekfci aÖ undra, þótt nú sé á boðstólum
allskonar andlegar læfcningar og einatt virðist það sem
kraftaverfc, er hugar'fars-sjúfcdómar manna eru læfcnaðir
með hugarburði. Christian Science og Ccmé-kenning og
öll hersing svipaðra fræða í samtíð vorri, eiga sitt gengi
að þafcfca þeirn raunveruleilk, að hugarástand mannsins
veldur mifclu um heilsu manns og líf. Sama gildir einn-
ig um þá nýfræði alta, er fcennir sig við Neiv Thought,
eða hið nýja hugarfar, sem nú er mjög dáð af lýðum og
sumpart maklega. Er þar til marks bókin Trynes, sem
þýdd hefir verið á íslenzfcu og víða lesin: “I samræmi
við eilífðina”, — Tn tune with the Infinite. Eftir sfcal
það látið sérfræðingum líkama og sálar, en þó mest tím-
anum, að fcveða upp æðsta dóm um gagn og gildi þess-
ara hluta. Kyngi-fcraft hugrænna áhrifa skal ei rengja,
né dulræna hugspefci þessa alla fordæma, nema að því
leyti sem hún vill stundum vera, og einatt er, fáfróðu
fólifci í stað trúarbragða. Á því svæði á efcfcert þetta
rétt á sér, og alt slífct verður manni til syndar, sé það
látiÖ fcoana í stað trúar og kristindóms. Yið því þarf
að vara alt fólk í sannleifcans nafni.
Iiitt megum vér láta alla þessa nýju fræði um hugar-
far og ástand, fcenna oss: að hugar-rósemi er fyrir öllu.
Vér kristnir menn megum gjarnan bera hleifca fcinn fyrir
það, að vér ekki höfum, kunnað að verjast hugsýkinni.
'þrátt fyrir það, að í trú vorri er oss búin vörn við því
böli. Kristin trú er í sjálfri sér trygging gegn allri’
liugsýki, og öllum innri ótta.
Það var alls efcfci út í hött talað, er hinn mikli rneist-
ari vor sagði við sína lærisveina: “Minn frið gef eg yð-
ur; hjörtu yðar sfcelfist efcfci né hræðist”. Jesús talaði
aldrei út í bláinn. Orð hans erum vér einnig' smárn sam-
an að læra að sfcilja í bókstaflegri merfcingu, og trúa
þeim blátt áfram, eins og’ hverjum öðrum orðuim, sem
maður talar við mann. Og þá líka trúa því bó'kstaf-
lega, að Kristur veiti huga manns algjörða hvíld, og fyr-
ir honum hverfi allur vor “innri ótti.” Með því er hér