Sameiningin - 01.05.1923, Qupperneq 10

136
þá sagt og staðhæft, að hvort sem innri óttinn, hugsýkin,
hrellingin, stafar af syncluin manns og illum verkum
þeim, sem maður hefir unnið, ellegar einungis af á-
hyggjum og kvíða hversdags-lífsins, eða af sorgum, þá
sé manni fyrirbuin lausn frá því öllu og algjör livíld í
Jesú Kristi.
Á þeim degi, sem kristnir menn verða svo kristnir,
að ]mir trúa Kristi sínum, verður þetta kvæði sungið í
Júdalandi:
“Vér eigurn ramgerva horg; hjálpræði
■sitt gerir ]%ann að múrum og varnarvirki.
Þú veitir ævarandi frið.” — (Jer. 26, 1—3.)
Þetta viljum vér nú, sem hezt vér getum, til sanns
vegar færa.
Það er staðreynd, sem eigi verður á móti mælt, að til
þess að ná verulegum tökum á hugarfari sínu, þarf mað-
ur að grípa dýpra, niður í sáí sína, en einungis til jurta-
gróðurs þess, sem upp úr stendur, sem eru hugsanir
manns og margskonar kendir tilfinninga og vilja. Slíkt
eru ávextir. En það þarf að leita til botns, koma niður
á undirhellur sálarlífsins, — finna sjálfan manninn.
Þegar að því kemur að leita sjáSfan sig uppi, þarf
að relcja utan af sér hverja umbúðina eftir aðra: alt
hið arfþegna og ósjálfráða, alt hið aðfengna og viðtefcna
lír umhverfinu, allan ávana sjálfs sín og eignir annara
hið innra lijá sér. Einhverstaðar þar inst, er maður
sjálfur: verulegt, sjálfstætt einstaklings-líf. Undir heil-
hrigði og traustleik þessa sjcttfs sín, er velferð manns
og vellíðan kornin. Nú er það í engum manni alheilhrigt.
Kristur aleinn var í innra manni, í sjálfs-eðli, al'heill.
Samt er þar inni líf, sem er undirstaða alls. Það sem
fram fcemur í meðvitund og buga, ógeðfelt og ilt, og veld-
ur hugarfarssýki, stafar af óheilbrigði sjálfsins, — lífs-
ins sjálifs. 'Nu er það og víst, að aldrei fá sig samlagað
önnur en sam-eðlileg efni, og haft gagnskiftleg áhrif
hvort á annað. Efcki fær því annað fcomið lífi til liðs en
líf. Sjúkt líf sjálfsins í manninum fær ei heilbrigði
fengið nema úr heilbrigðu lífi. Guð einn er heilbrigður.
Líf Guðs eitt aiheilt. Ef nú geta verið samgöngur milli