Sameiningin - 01.05.1923, Qupperneq 12

138
ið sér um. 0g efckert ful'lnægir lífinu í manninum neana
GuÖ. Trúin er það í sálu mannsins, sem vefur sig um
Guð. Þegar líf manns, — liið eiginlega líf, en ekki að
eins einhver játning, eða hugsanaþráður, vefur sig um
Guð, þá! er því borgið, þá er það örugt, ó'hrætt, sjálfstætt
og frjálst, og vex hærra og liærra. Þá er hugarfar manns
fyrst lieilbrigð; öll hugsýki hverfur, þegar lífið sjálft og
eðli þess alt er áíast Guði.
Því segjurn vér það, að sá sem er í raun og veru
kristinn, þ. e. lifir í Guði, hann er heilbrigður, rólegur í
huga og ánægður. Maður getur látið huga sinn dvelja
hjá Guði, að sínu ieyti eins og vínviðurinn heldur sér um
máttarstoð sína, og hugarfar manns alt notið milíilla á-
hrifa Guðs. Við það verður hugarfarið hæði hreint og
heilbrigt, og um fram alt, rólegt. Það hefir aftur
einkar heilsusamleg áhrif á« mann allan. Maður verður
geðstiltur, en rósemi geðsmunanna er frumskiiyrði bæði
andlegrar ogf líkamlegrar heilbrigði. Sá sem venur
sjálfan sig á það, að halda huga sínum föstum við Guð
og guðlega hluti, verður fær um að tafea með stiilingu
hverju, sem að höndum ber. Honum verður tiltölulega
létt að þola vonbrigði þau, er hann verður fyrir í lífinu
og sömuleiðis þola einstæðingsskap lífsins, verði það
hlutsfeifti hans. Og sá, sem tiltölulega mifeilli fullkomn-
un nær í því, að hafa hugar-samfélag við Guð, verður
áreiðanlega fyrir það góður og samvizilrusaimur maður;
en það er aftur aðal-sfeilyrði þess, að hugur manns sé ró-
legur. 0g enn fremur má. fullyrða það, að .sá, sem mik-
ið og rólega hugsar um Guð, verði meiri maður og hæfari
til allrar nytsamrar vinnu og fái unnið meira dagsverfe
hér á jörðu..
Það er áreiðanlega effeki unt að gefa nofekrum manni
jafn ágætt herlræði, eins og það, að venja sig á að hugsa
mikið um Guð, hafa naugengni anda síns við guðleg
efni. Hér er elklki við það átt, að maður söfekvi sér
niður í trúarbragða grúsk, né trúfræðislegan heilaspuna.
Það hefir oft gagnstæðar afleiðingar, veldur óróa og
æsingum. Hér er átt við það, að hafa hugann beint hjá
Guði sjálfum og hugleiða eiginleika hans og vilja, eins