Sameiningin - 01.05.1923, Qupperneq 25

151
Nú tók Ágústínus að lesa bréf Páls postula, varö honum þá
ljóst syndafall mannsins, og hin leyndardómsfulla lækning þess;
endurlausn syndarans fyrir Jesúm Krist -opinberaðist honum nú
í fyrsta sinn í óútmálanlegri dýpt og fegurð.
En ekki gat hann að svo komnu tileinkaS sér hið' réttlæt-
andi réttlæti frelsara síns. Til þess brast hann barnslega auð-
mýkt og hjartanlegan hreinleik. “Þrátt fyrir vanfarsæld mína,”
segir Ágústmus, “gat eg ómögulega fengið mig til þess að fella
mig við þessa kenningu. Mér fanst það of auðmýkjandi. Eg
vildi ekki missa álit mitt með þvi að kannast við, að' eg væri
ósjálfbjarga syndari fyrir Guði. Eg þóttist sjá, að þetta var
eina leiðin til hjartanlegs friðar og fagnaðar, en það kostaði
of mikla sjálfsafneitun. Eg hafði fundið ómetanlega dýrmætja
perlu, en eg þurfti að selja allar eigur mínar til þess að geta
eignast hana, og til þess brast mig þrek.”
Ágústínus gerði sér grein fyrir því, að ef hann gengist undir
kristna trú, mætti hann fyllilega búast við atvinnumissi og fyr-
irlitning vildarvina sinna, og hann, 'hinn mi'kli Ágústínus, varö
að vera barn til þess að eignast frið og huggun kristinnar trúar.
Um það var stríðið í sálu hans, og lá honum iðulega við sturl-
un.
Eitt sinn var hann staddur í garðinum fyrir utan húsið,
varð honum þá að orði: “Þeir, sem eru lítt lærðir og fákunn-
andi ávinna sér þegnréttindi guðsríkis, en vér, sem stærum oss af
þekkingu vorri, erum herteknir af lágum og hverfulum hugsjón-
um heimslífsins.” Honum leið mjög illa; fékk naumast tára
bundist. Þá heyrðist honum hann heyra barnsrödd, eins og frá
himnum, sem söng og ítrekaði orðin; “Tolle, lege! Tolle, lege!”
(Tsk og les). Várð það honum fyrst fyrir í geðshræringu
sinni, að hann opnaði bibliuna sína og kom niður á orðin:
“Framgöngum sómasamlega eins og á degi, ekki í ofáti eða of-
drykkju, ekki í ólifnaði né saurlífi, ekki x þrætu né öfund, held-
ur íldæðist Drotni Jesú Kristi, og alið ekki önn fyrir holdinu, svo
að það verði til að æsa grindir.” (Róm. 13 ;I3,I4-^
Áhrifunum af viðburði þessum á Ágústínus verður ekki lýst
Það var líkast sem að eldingu hefði slegið niður umhverfis hann.
í hjarta hans skein ljós, undra fagurt og bjart, líkt leiftri þvi,
er barst Páli postula á leiðinni til Damaskus. Það umliðna var
sýnilega glatað og gleymt. Hin innilegasta löngun hreyfði sér
í sálu hans, að þjóna Guði af öllu hjarta og gera hans vilja í
öllu. Alt sýndist ónýtt sorp hjá því að þekkja hinn trúfasta
frelsara mannanna, og eiga hann að sem ástvin. Ágústínus