Sameiningin - 01.07.1914, Síða 36

148
í svo eða svo miklum veikleika og hafa sjálfsagt verið það, en sú
kristindómsstefna, er vér höfum aðhylst og fylgjum, er án nokkurs
vafa hin eina rétta. Henni getur oss ekki komið til hugar að breyta.
Vérksvið vort er lika ákveðið- Það er aðallega meðal landa
vorra hér í Vesturheimi. Annað fólk getur þó auðvitað líka komið
inn á verksvið vort, bæði nú og síðar. Og vitanlega hvílir á oss sama
skylda og öðru kristnu fólki að því er trúboð snertir meðal heiðinna
þjóða. En aðal verkefni vort er og verður að flytja fagnaðarerindið
þeim fólkshópum af þjóð vorri, sem búsettir eru hér í þessarri víð-
lendu heimsálfu.
Þó nú svo sé, að stefna vor sé fastákveðin og verksvið vort af
sjálfu sér líka að mestu leyti ákveðið, þá getur ýmislegt annað hjá
oss breyzt og þarf sjálfsagt að breytast. Starfs-aðferð vor þarf og
á að breytast. í sumum atriðum má hún þó sjálfsagt vera eins og
hún nú er, en í öðrum atriðum er vist brýn þörf á, að hún taki breyt-
ingum. Vér þurfum að finna upp ný bjargráð, reyna þau til hlítar
og nota þau þar til önnur enn betri geta komið í stað þeirrra eldri.
En, þegar eg tala hér um bjargráð, þá á eg ekki við, að bjarga
þurfi kristinni kirkju. Hún er ekki í nokkurri hættu að deyja. Hún
verður við lýði á jörðinni svo lengi sem heimur stendur. Ekki á eg
heldur við, að bjrga þurfi lúterskum kristindómi yfirleitt, því svo
lengi sem 'útersk kirkja er trú þeirri heilögu köllun, sem guð hefir
kallað hana með, og fer rétt með það umboð, sem henni hefir verið
gefið, svo lengi verður hún lifandi og starfandi í víngarði drottins.
Eg á jafnvel ekki við, að bjarga þurfi þessu litla kirkjufélagi voru-
Því fari svo, að það svíki köllun sína og hætti að flytja náðarboð-
skap Jesú Krists, eins og sá boðskapur er opinberaður í guðs orði og
studdur af heilögum anda, fari svo, segi eg, að félag vort verði í þessu
efni svikari við guð, þá mætti það gjarnan missa sig og engin bjarg-
ráð myndu þá heldur fá því borgið. En svo lengi sem kirkjufélag
vort flytur náðarboðskapinn hreinan og lifandi, svo lengi er lifi þess
engin hætta búin. Það, sem eg á við, þegar eg tala um bjargráð,
er, að bæta svo starfsaðferð vora, að einstaklingunum, íslenzkum
bræðrum vorum og systrum, ungum og gömlum, verði bjargað; að
kristindómur vor megi verða sem bezt lifandi í sálu hvers einstak-
lings; að trú vor, helzt allra, geti orðið lifandi vitnisburður um að
vér séum guðs börn og að vér getum átt gleðiríka fullvissu um eilíft
líf fyrir frelsara vorn og drottin Jesúm Krist.
Sú starfs-aðferö, sem nú tíðkast hjá oss, fullnægir ekki nærri
öllum þörfum vorurn. Auðvitað má segja, að mannaskorti og fjár-
skorti sé að nokkru leyti um að kenna, og er það sjálfsagt satt.
Hefðum vér fleiri starfsmenn, fleiri menn, sem gæfu sig eingöngu
við boðun fagnaðarerindisins, og meira fé yfir að ráða til að borga
það starf, þá væri sjálfsagt margt í betra lagi en það er En það er
þó einkum ein ný starfs-aðferð, í viðbót við önnur kirkjuleg störf
vor, sem brýn þörf er á. Á þessa nýju starfs-aðferð langar mig nú
að benda, og um leið vil eg biðja háttvirta tilheyrendu mína að hugsa