Sameiningin - 01.07.1914, Síða 37

ekki, aS hér sé um sérvizku eina aö ræða. því þaö er ekki. Máliö
er blátt áfram stórkostlega alvarlegt. Og fari svo, sem eg vona fast-
lega að verði, að þessi hugmynd, sem eg bendi hér á, komist í fram-
kvæmd, þá er eg sannfærður um, að þessi nýja starfs-aðferð getur
orðið oss íslendingum hér vestra til stórrar og hreint ómetanlegrar
blessunar.
Eg vil að kirkjufélag vort ráði hæfan mann til þess að ferðast
um bygðir og heimkynni landa vorra hér megin hafsins og inn á hvert
íslenzkt heimili til þess þar að boða fagnaðarerindi guðs og vekja
fólk til afturhvarfs og andlegs lífs. Þetta sérstaka starf á ekki fyrst
og fremst að vera rekið i prestlausu bygðunum, heldur aðallega og
fyrst í stað eingöngu þar sem söfnuðir eru fyrir, sem fastrar prests-
þjónustu njóta. Vil eg nú leitast við að skýra ögn frekar, hvað fyrir
mér vakir í þessu efni.
í öllum heimkynnum vor íslendinga hér vestra er meira eöa
minna af trúarlegri hálfvelgju og andlegum dauða, ekki einungis hjá
utansafnaðarfólki, heldur og líka innan safnaðanna sjálfra. Og fæst
af oss er svo lifandi í trúnni, að ekki þurfum vér uppörfunar og and-
legrar hressingar. Ætlast er því til, að hjá engu heimili sé sneitt,
ekki einu sinni hjá prestssetrunum sjálfum- Þesu andlega hiröuleysi,
hálfvelgjunni og trúardauðanum þarf að útrýma, svo framt sem oss
er auöið, og heimsókn á hvert heimili, með alvarlegu samtali, bæna-
ávarpi eða lestri guðs orðs um hjálpræöi guðs syndugum mönnum til
handa, mundi fá meiru orkað í því efni að vekja fólk vort til hugs-
unar um sáluhjálp sína, en nokkur önnur aðferð, sem eg þekki. Eg
held, að með þessarri starfsemi væri fengin þau bjargráð, sem vér nú
framar öllu öðru þurfum með.
Mann þann, sem þetta starf hefði með höndum, mætti nefna
bjargráðamann og starf hans bjargráðastarfsemi, eða þá eitthvaö
annað, ef oss svo sýnist. Hvaö maðurinn og verk hans hvort um sig
yrði nefnt, varðar minstu. Hitt varðar miklu, að þetta nýmæli sé
reynt, og það sem allra fyrst.
Bjargráðamaðurinn ætlast eg helzt til að sé guöfræðingur, en
hvort hann er vigður af mönnum til kennimannlegs starfs eða ekki,
gerir minst til. Af guöi sjálfum yrði hann að vera vígöur til að
flytja málefni hans. Væri hann þá um leið hæfur prédikari, hvort
sem hann fengi nokkurt hrós fyrir ræðusnild eða ekki. En að hann
geti prédikað, tel eg nauösynlegt, svo starf hans komi að fullum
notum.
Með bjargráðamanninum ætlast eg til að sóknarprestur þess
bygðarlags eða bæjar ferðist, þar sem heimsóknir þessar fara fram
í það eða það skiftið. Auðvitað yrði heimaprestur með þessu að
leggja á sig mikla vinnu, ferðalögin mikil og sumstaðar nokkuð erfið
við þessar heimsóknir. Til þess að létta fyrir, ætlast eg til að hinn
aðkomni bróðir, bjargráðamaöurinn, prédiki fyrir heimaprestinn þá
sunnudaga, sem falla inn í þann tíma, sem þeir ferðast saman um
bygðina. Gæti þá heimaprestur verið laus við allar áhyggjur hvað