Sameiningin - 01.07.1914, Blaðsíða 39

151
iiafni sáluhjálp sína vissa. Þeirri heimsókn þurfum vér endilega aS
koma á í söfnuöum vorum og það hið allra bráðasta. Slíkar heim-
ióknir myndu reynast oss og fólki voru hin öruggustu bjargráð, sé
rítt að farið og unnið með dugnaði.
Til þess þó að slíkar heimsóknir geti komið að notum, þurfa
menn að ferðast tveir saman. Það er rangt fyrirkomulag, að prest-
ur ferðist einn í þeim erindum, þó það geti verið betra en ekki.
Tveir menn geta verið hvor cörum ómetanlegur styrkur í slíku verki.
Meistarinn sjálfur gefur manni þarna líka fyrirmynd. Ekki sendi
hann postula sína einn cg einn sinn í hverja áttina, heldur sendi hann
þá tvo og tvo saman. Það mun og vera reynsla trúboða yfirleitt, að
rétta fyrirkomulagið sé, að tveir og tveir ferðist saman í þeim er-
jndum.
Um blessun þá, sem vænta mætti sem árangurs af svona trúboði
■á heimilunum, vil eg fara nokkrum orðum.
Slíkar heimsóknir hlytu að verða vakning mörgum, sem annars
'væru andvaralausir um sáluhjálparefni sín. Annaðhvort vaknaði
fólk trúarlega teinlínis við svona heimsókn, eða það leiddi til vakn-
ingar með því, að guðs orð færi að verða um hönd haft þar sem
Joað ekki var um hönd haft áður á heimilunum, eða meö þvi, að fólk
færi að rækja kirkjugöngur betur en áður og af heilli og betri huga,
-eða með þessu hvorutveggja, og svo einnig með því, að bænarlífið,
-sem dautt var orðið, fengi líf og þrótt á ný. Þannig hlyti þetta að
verða vakning á einhvern hátt, þeim, sem sofandi eru. En þaö yrði
líka blessun þeim, sem trúaðir eru. Það yrði þeim uppörfun, styrk-
mr í trúnni, guðleg stund, fagnaðarrík andleg nautn; yrði mörgum
til þeirrar blessunar, að fá enn glöggvar en áður að verða aðnjót-
andi vitnisburðar heilags anda um guðdómlegan sannleika þess
heilaga boðskapar, sem vér aðhyllumst og flytjum.
Sennilega yrði það því líka mörgum góðum mönnum og konum
:setn í einlægni vilja trúa, en hafa erfiðleika við að stríða, til mikillar
hjálpar. Það myndi í mörgum tilfellum verða byrjun til þess, að
komast út úr þoku efasemda og andlegs myrkurs og inn í ljós guðs
’heilaga sannleika. Flestir af oss vita, hvað það er að vera staddur á
þessu svæði efasemda og myrkurs. Engan, sem komist hefir af því
svæöi og inn í ijósið, langar til að hverfa til baka aftur. Og mikið
ættum vér til að vinna, ef fólk vort, innan safnaða vorra og utan,
geti komist af þokusvæðinu ömurlega og inn á það svæði, þar sem
sól réttlætisins nær að upplýsa og verma hugi fólks og hjörtu.
Með vaknandi og vaxandi trúarlífi í hjörtum fólks vors myndi
Tærast nýtt líf í hinn kirkjulega líkama vorn. Þó megum vér ekki
hafa þaö fyrir augunum sem aðal atriði- Frelsun einstaklingsins
verður aö vera höfuð atriðið- Hitt er samt sem áður afar stórt
atriði, að kirkjan, söfnuðirnir, sé lifandi, sökum þess, að það í sjálfu
sér er svo sérstaklega nátengt frelsunar-möguleika hinna einstöku.
Þar sem kirkjan er hálf-dauð og sofandi, er naumast um mikla