Sameiningin - 01.07.1914, Blaðsíða 44

En sá höfðingsbragur, sem mig langar til að sjáist framvegis, þegar
kirkjufélag vort er að gefa sig íslenzkum almenningi hér hjá oss, er
sá, að ekkert heimili verði afskift. Hér hefi eg bent á aðferð til
þess að þetta megi verða. Trúboð á hverju íslenzku heimili, innan
safnaða og utan, hér í Vesturheimi, er það, sem vér nú eigum að hafa
og þurfum. Þegar það er orðið, er kirkjufélag vort farið að gefa
sig höfðinglega.
Hvar á að taka fé til að standast kostnaðinn við þessa nýju
bjargráða-tilraun ? kann einhver að spyrja. Svo hefir oft verið
spurt, þegar urn aukin kirkjuleg störf hefir verið að ræða. Jú, fé
þurfum vér til þessa, eins og alls annars, sem vér látum vinna. En
ieynslan hefir sýnt, að fé hefir oss ekki skort, þegar til framkvæmda
verulega góðum málefnum hefir komið. Og að hér sé að ræða um
verulega gott málefni, neitar víst enginn. Hinn ytri hagur almenn-
ings hjá oss er líka stórum að batna. Allur þorri fólks vors má
heita að lifi við allsnægtir, svo að segja "baði i rósum.” Nokkrir
bræðra vorra enda orðnir auðugir, eftir íslenzkum mælikvarða að
minsta kosti. Fyrir alla þessa stundlegu vellíðan ber oss að vera
þakklátir. Það þakklæti ætti ekki einungis að vera í hugum vorum,
né á vörum vorum eingöngu, heldur ætti það að koma fram í verki.
Þakklætið á að vera til guðs, sem hefir gefið manni heiisu, hæfileika
og tækifæri að afla auðæfanna, og á að sýna sig í því, að hafa mætur
á málefnum guðs, og knýja sjálfan sig til að leggja fram, til út-
breiðslu guðs ríkis, þann skerf, er sæmilegur sé sem þakklætis-offur
guði til handa, fyrir þá náð, sem hann með ríkulegri gjöf stundlegra
gæða hefir oss veitt.
Ýmsir leikmenn i hópi bræðra vorra eru að verða meira og
meira örlátir á fé til útbreiðslu og styrktar málefni Jesú Krists-
Sumir af þeim eru taldir efnaðir eða rikir, aðrir ekki nema rétt
bjárgálnamenn. Að eiga slíka gefandi menn i hópi vorum, er stórt
gleði- og þakklætis-efni. Hinir eru þó alt of margir, sem ekki hafa
enn verulega lært að gefa. Margir af oss hugsa enn eitthvað svipað
•og drengur nokkur, er var spurður út úr lexíu sinni á sunnudags-
skóla. Lexían var ríki maðurinn og Lazarus. Þegar búið var að
skýra lexíuna eins nákvæmlega og kennaranum hafði hugsast, spyr
hann drenghnokkann að, hvort hann vildi nú heldur vera ríki maður-
inn eða Lazarus. Drengur hugsar sig um ofurlitið og segir svo:
“Meðan eg lifi, vildi eg heldur vera ríki maðurinn, en þegar eg dey,
vil eg heldur vera Lazarus.” Þvi er miður, vinir mínir, að margir
af oss vilja fá að klæðast “pelli og purpura, og lifa hvern dag í dýrð-
legum fagnaði”, en láta stríðandi guðs kirkju einungis hafa mola þá,
er hrjóta af borðum vorum. Sem betur fer, er þó þessi veraldarhugs-
unarháttur meir og meir að missa máttinn- Þeim fer sí-fjölgandi,
sem finna ánægju og blessun í að gefa, gefa til málefnis guðs. Því
betur sem vér lærum að gefa, þvi betur gefur guð oss sínar ástgjaíir
í staðinn. Þetta skilst oss alt af betur og betur. Fyrir mitt leyti er
•eg ekki hræddur við fjármálahliðina á.þessu bjargráðamáli, og raunar