Sameiningin - 01.04.1915, Síða 13

45
eru vísindi fólg'in í þekking þesarri—vísindi barnslijart-
ans. Og eg’ er ekki barn lengnr. Þetta er fátækt mín
og nepjan, sem gagnteknr mig. Hver þjóð hlýtnr að
falla í örvænting, nema hún geti trúað því, að fögnuðnr
himinsins fáist í skiftum fyrir jarðneska hrvgð. Að
vona, þegar alt er að sökkva—liver getnr það án trúar?
Er ekki stríðið daglega kvöl, er ekki alt gott heimska
tóm, nema menn trúi?
“Eg stend við Hlóðelfi Frakklands ; eg sé hina lieil-
ögu táralæki. Eg efast. En gamla konan frá Bretagne,
sem misti sjónina af gráti, þegar drengjunum liennar
báðum blæddi til ólífis, liún biður..... Mikil er mink-
unin, sem sú kona gerir mér.
“Hversu voðaleg og brennandi verða sár hverrar
þjóðar, svo framt að ekki falli í þau, eins og græðandi
smyrsl, einn dropi af blóði hans, hins undursamlega —
nafn hans get eg ekki nefnt — hans, sem var svo góður
— og eg—. Hvað verður um Frakkland, ef börn vor
trúa ekki, ef konur vorar biðja ekki ? Sá mun vinna sig-
ur í stvrjöld þesarri, sem hefir trúna á Guð fyrir aðal-
vopn sitt. Frakkland var voldugt á liðnum öldum. En
það var Frakkland, sem trúði. Hvernig er Frakklandi
nú komið ? Það liggur í eymd og volæði. Það er Frakk-
land, sem biíið er að glata trúnni. Mun því vegna betur
í framtíðinni? Með Guðs hjálp, að eins með Guðs
hjálp.
“Heil ])jóð dauðra manna liggur á vígvellinum.
Hversu torvelt að standa guðlaus í þeim þjóðar-grafreit!
Eg get það ekki. Eg liefi dregið sjálfan mig á tálar, og
vður líka, sem lesið bækur mínar og syngið ljóð mín.
Það voru vitfirrings-ofsjónir, ægilegir draumórar. Eg
sé dauðann gína við, og hrópa eftir lífi. Höndin, sem
otar vopninu, hún færir mönnum dauða; höndin, sem
fórnað er til himins, liún færir mönnum líf.
“Frakkland, Frakkland, hverf þú aftur til trúar-
innar, og um leið til liinna fegurstu daga, sem þú áttir.
Að vfirgefa Guð, er að glatast. Eg veit ekki, hvort eg
lifi til morguns. En þetta verð eg’ að segja., vinir mínir:
‘Larredan mun ekki liætta á ]>að, að deyja guðlaus mað-