Sameiningin - 01.10.1916, Page 17

239
maður er bróðir okkar. Er ekki ást hans á sönglistinni, í
íaun réttri, einskonar vísir allra þessara tilfinninga hans?
Mörg óútmálanleg og óhemjandi hugsunin hefir víst liðið
burt í tónum flautu hans. Hann segir, að djöfullinn hafi
flúið flautu sína. Kraftur til að bjóða birginn til dauð-
ans, á aðra hlið, og slík ást til sönglistarinnar á hina:
petta kalla eg norður- og suður-pól mikillar sálar; milli
þessara tveggja pólna var nóg rými fyrir alt mikið og
háleitt.
Mér finst andlitslag Lúters lýsa honum vel; mér finst
eg sjái Lúter eins og hann var í hinum beztu myndum af
honum eftir Kranach. ófrítt almúga-andlit; með stórum
útstandandi brúnum og beinum, merki um óheflaðan kraft;
í fyrsta áliti nægtum því fráhrindandi andlit. Samt er
eins og úr augunum, sérstaklega, skíni þögul sorg; eitthvert
óákveðið þunglyndi, efniviður allra blíðra og viðkvæmra
tilfinninga; og setur þetta hinn ótvíræða stimpil göfug-
lyndisins á alt útlit hans. Hlátur bjó í þessum Lúter, eins
og áður er á vikið; en tár voru einnig í honum; tár og
strangt erfiði. Líf hans hvíldi á þunglyndi og alvöru, sem
undirstöðu. Á efri árum sínum. eftir unninn sigur og af-
reksverk ótal, kveðst hann vera hjartanlega leiður orðinn
á lífinu; hann álítur að Guð einn sé fær um og fús að stýra
viðburðunum, er voru að gerast, í rétta átt, og að, ef til vill,
sé dómsdagur í nánd. Sjálfum sér æskir hann þess eina,
að Guð létti af sér hinni erfiðu byrði, og lofi sér að fara í
friði. peir, sem færa honum þetta til ámælis, skilja mann-
inn næsta lítið. — Eg álít Lúter hafa verið sannarlega mik-
inn mann; mikinn að vitsmunum til, mikinn í hugprýði, til-
finningum og hreinlyndi; einhvem elskuverðasta og mæt-
asta mann. Hann var mikill, ekki eins og úthöggvin
egypzk steinstrýta; heldur mikill eins og himingnæfandi
hnúkur í Alpafjöllum, — svo óbrotinn, blátt áfram og nátt-
úrlegur, alls ekki að sperrast til þess að sýnast mikill; held-
ur í alt öðrum tilgangi þama, en þeim, að vera mikill.
ósigrandi granít-hnúkur er hann að vísu, er rís hátt við
himin; samt spretta úr sprungunum uppsprettu-lindir að
ofan, en að neðan sjást fagurgræn daladrög glitra af blóm-
um. Sönn andans hetja og spámaður kom hér fram, enn
þá einu sinni, trúr sonur náttúrunnar og sannleikans, sem
margra alda kynslóðir munu þakka Guði fyrir.