Sameiningin - 01.07.1917, Blaðsíða 20

148
að hann væri í baði og að hún vildi fara og “bjóða” honum
að koma heim. pegar hann kom, settumst við niður og töl-
uðum um “daginn og veginn”; en konan færði okkur kaffi-
te blondu, sem eg lét tilleiðast að drekka, þegar búið var að
ganga talsvert eftir mér með að fá mér sopa. pað heyrir
sem sé til kurteisis-reglum þessa lands, að taka ekki óðar til
sín af því, sem manni er boðið, heldur láta ganga eftir sér.
Að litlum tíma liðnum biður hann mig svo að “flytja sér
fyrirlestur” — eins og hann komst að orði — um biblíuna,
sem eg lét ekki ganga eftir mér með. Hann sagðist vera ný-
búinn að fá frá vini sínum einum í Kína biblíu á kínversku
með enskum texta á hálfri blaðsíðu. Hann sýndi mér hana.
Hann átti ekki japanska biblíu, svo eg tók upp úr vasa mín-
um japanskt nýja testamenti og nokkur smárit með skýr-
ingum og gaf honum. Eg spurði hann, hvort hann þekti
biblíuna eða kristindóminn. Hann svaraði því neitandi. En
sagðist hafa hlýtt á fyrirlestra út af biblíunni hjá K.F.U.M.
þegar hann hafi fyrir 8 árum komið fyrst til Tokio til þess
að stunda nám við hinn hærri verzlunarskóla. Hann bað
mig svo að segja sér, hverjir væru hugðnæmustu partar
biblíunnar. Eg bað hann að líta á hina hliðina á nafnspjaldi
mínu, sem hann hélt á par voru prentaðir á Japönsku
þessir tveir ritningarstaðir: Jóh. 3, 16. og 14, 6., og á milli
þeirra þessi spurning: Hvaða vissu hefir þú um líf eftir
þetta? Hann spurði mig, hvar þessar greinar væri að íinna,
og eg lét hann fletta þeim upp í n. testam. og sagði honum
að þetta væru hugðnæmustu partar biblíunnar. Og út af
Jóh. 3. 16. “futti eg honum fyrirlestur” — svo að eg viðhafi
orðtæki hans — eina klukkustund. pá spyr hann mig mjög
svo óvænt sömu spurningar og fangavörðurinn í Filippiborg
spurði Pál postula: Hvað á eg að gjöra til þess að eg verði
hólpinn ? Líka: Hvað á eg að gjöra, svo að eg trúi á Jesum ?
Er það, að lesa biblíuna, hið sama og að trúa? — pað sem
kom honum til þess að spyrja þessarar síðustu spurningar,
er sú kenning Búddatrúarinnar, að svo framarlega sem mað-
ur lesi vissa kafla helgirita hennar, þá verði hann hólpinn.
Hann sagði að sig langaði til þess að vera kristinn. Eg bað
hann að lesa tvö guðspjöllin, sem eg benti honum á, og nokk-
ur bréfin. Svo ætlar hann að koma til mín.”
Mér var sérstök ánægja að því að lesa þenna kafla úr
bréfi sonar míns. Hélt að öðrum myndi verða það líka.
Hefi því birt hann hér allan. En um þenna mann hefi eg