Sameiningin - 01.02.1910, Page 3

37i
vor, birtist oss í því ljósi í allri hennnr nekt og sektar-
þyngd, þá horfum vér þar á lang-mcsta hryggðarefni
vort.
Föstutíðin, sem nú stendr yfir og allt af rennr upp á
árshringnum um sama ieyti, heldr þessu stórkostlega
hryggðarefni á lofti í augsýn almennings. Það gjörir
hún samfara því, er kristin kirkja leggr píslarsöguna
miklu, eða stœrri og minni brot af henni, fram fyrir lýði
safnaðanna.
Þá er óðum nálgaðist tími sá á hinum líðandi árs-
hringum, er Jesús forðum gekk út í dauðann, varð
kristnu fólki í fornöid það nálega ósjálfrátt að rifja vel
upp fyrir sér boðskapinn helga um friðþægingarkvalir
lians. Út af þeim eðlilega og fagra sið varð föstutíðin
til — þessi hin sérstaka á undanpáskum. Og svo alvar-
ieg varð trúarhugsan kristinna manna um það, hve
mikið Jesús tók út á krossferlinum, hve ógurlegr sárs-
auld fyrir hann sú fórnargjörð, hve voðalegr þungi hinn-
ar annarlegu syndabyrðar, er þá lá á honum; — að tíð
þessarra lielgu endrminninga varð, samkvæmt ógleyrn-
anlegri trúarlífs-fyrirmynd frá gamla testamentis tíð-
inni, að föstutíð í bókstaflegum skilningi. Aldrei liafði
þó Jesús boðið lærisveinum sínum að fasta — eða halda
sér um lengra eða skemmri tíma frá nautn líkamlegrar
fœðu. Ekkert slíkt boð, snertanda líf manna hið ytra
kom hann raeð í kenningum sínum. En á það hafði hann
hátíðlega minnt œði-löngu áðr en píslarsaga hans liófst,
að þá er brúðguminn yrði tekinn frá brúðkaupsgestun-
um — hann sjálfr frá lærisveinum sínum—, þá myndi
þeir fasta. Slík fasta mynd-i, í hinni miklvi hryggð
þeirra, koma af sjálfu sér. Menn missa æfinlega mat-
arlystina, þá er einliver frábær liryggðarhugsan gagn-
tekr sálina. Og þó að öll kirkjuleg fasta bæði á þessarri
árstíð og endranær sé nú fyrir æfa-löngu hjá oss íslend-
ingum og miklu miklu víðar í kristninni gengin úr gildi.
og þótt líklega engum detti í iiug, þar sem hætt hefir
verið við þann sið, að koma honum aftr á, þá.ætti þó allir
kristnir menn að láta föstunafnið á árstíð þessarri verða
sér að því liði f andlegum efnum, sem beinast liggr við,