Morgunn - 01.12.1964, Qupperneq 25

MORGUNN
103
ast róleg og sagði á þá leið, að ekki væri mark að draum-
um. Þó kveðst hún hafa beðið hljóðrar bænar, þegar
börnin fóru, og beðið þau að halda sig á gangstéttinni og
vissi, að börnin mundu hlýða því. En þrem mínútum seinna
komur maður með þá frétt, að vörubíll hefði runnið upp
á gangstéttina og á drenginn. Hann fékk aldrei meðvit-
und ög eftir rúma klukkustund var hann látinn.
Stundum vantar tímaákvörðun og það ræður úrslitum.
Konu í New York dreymdi, að hún sá hund, sem beit
son hennar á fimmta ári svo, að lagaði úr honum blóðið.
Næstu þrjá dagana þorði hún ekki að láta drenginn
fara út fyrir húsdyr vegna ótta við drauminn. En á fjórða
degi hljóp hann út í búð þar rétt hjá. Móðir hans hljóp
þangað litlu seinna, en heyrði þá hljóðin. Strákur hafði
dottið um hund á búðargólfinu og hundurinn snúið sér við
og bitið hann i andlitið, rétt við augað. Konan hélt, að
hann hefði rifið augað úr og varð svo mikið um, að hún
féll í öngvit. Hún þekkti, að þetta var sami hundurinn og
hún hafði séð í draumnum.
Oft misheppnast tilraunir til bjargar vegna gleymsku
eða hirðuleysis.
Einhverju sinni geysaði fellibylur í einu vesturríkjanna
og eyðilagði meðal annars stórt verksmiðjuhús. Allir, sem
vettlingi gátu valdið, voru fengnir til að gera við húsið.
Meðal þeirra var maður, sem settur var til smíðavinnu,
enda þótt hann væri ófaglærður. Manni þessum segist svo
frá: „Árla morguns, um það bil hálfum mánuði eftir að
ég hóf starfið, fór ég upp stiga og út á vinnupallana við
þriðju hæðina. En þá bregður svo undarlega við, að ég
varð öldungis steinhissa. Ég kannaðist við alla skapaða
hluti eins og ég hefði verið þarna áður og staðið í þess-
um sömu sporum. Hafði ég þó aldrei komið upp á þenn-
an pall og var þessum störfum yfirleitt gjörókunnugur.
En allt í einu rankaði ég við mér og mundi draum, sem
öiig hafði dreymt fyrir mánuði eða svo. Þá var ég í
draumnum einmitt staddur á þessum stað. Og nú mundi