Morgunn - 01.12.1964, Síða 67

MORGUNN
145
sjálfan sig. Og það er ekki í því einu fólgið að sjá og
muna atburði liðins lífs, heldur að gera sér fulla grein
fyrir afieiðingum þeirra, bæði fyrir sjálfan hann og aðra.
Og þetta knýr til auðmýktar og iðrunar, en það hvetur
einnig til þess að breyta um lífsstefnu, efla með sér sanna
góðvild, en útrýma ístöðuleysinu. í þessum skilningi er
hreinskilinn dómur yfir sjálfum sér skilyrði framfara og
þroska. En slíkur dómur hefur í för með sér þjáningu,
þegar manninum skilst, hve fjarri hann er því að vera
það, sem hann gat orðið og honum var ætlað að verða.
Til eru þeir, sem halda því fram, að eftir líkamsdauð-
ann taki við eilíf sæluvist, þar sem hvorki er framar til
sorg né þjáning. Þetta kann að vera rétt, þegar takmarki
fullkomnunarinnar er náð, en fyrr ekki. Á þroskaleið
mannsins hlýtur jafnan þjáning í einhverri mynd að vera
förunautur hans.
Ályktunarorð.
Örugglega má fullyrða, að enginn maður, sem á annað
borð elur kærleiksríka hugsun í barmi, þarf að óttast líf-
ið eftir dauðann. Dauðinn er hlið þeirrar veraldar, sem
ekki á sér önnur takmörk en þau, sem mannssálin sjálf
setur henni. Þegar sálin fer inn um þetta hlið, verður
hún næmari fyrir áhrifum en hún áður var, og afl henn-
ar er leyst úr þeim fjötrum, sem efnislíkaminn felldi hana
í- Hún mun hverfa til samfélags við þá, sem hún er tengd
ti’austustum og sönnustum kærleiksböndum. Og leið stend-
ur henni opin, þar sem hún finnur nýja hamingju, sá
oendanlegi vegur, sem liggur áfram iengra, ofar, hærra,
UPP á fjall Guðs.
10