Morgunn - 01.12.1964, Blaðsíða 28

106
MORGUNN
vélinni. „Jú, víst!“ æpti ég. Og í sama biii hrapaði vélin
til jarðar. Slökkvibíllinn fór vitlausa leið meðfram skurð-
inum og varð of seinn. Flugmaðurinn brann til dauðs, en
kofann sakaði eldurinn ekki teljandi. — Ég var miður
mín lengi á eftir og hugsaði um, að ég hefði getað kom-
ið í veg fyrir dauða flugmannsins."
Að sjálfsögðu er það ekki á mannlegu valdi að koma í
veg fyrir hamfarir náttúrunnar. Eigi að síður getur ver-
ið unnt að verja sig slysum af þeirra völdum.
Maður nokkur í Georgíu keypti skála til þess að sýna
í honum bíla. Hann lét setja afar stóra glerrúðu í fram-
hiiðina og hengja upp framan við hana heljarmikið aug-
lýsingaspjald raflýst. Nótt eina dreymir konu hans, að
fellibylur feykti spjaldinu á rúðuna og mölbraut hana.
Enginn meiddist, nema öldruð kona lítils háttar og þótt-
ist hún gefa henni kamfórudropa.
Draum þennan sagði hún manni sínum um morguninn.
Varð það til þess, að hann lét þegar í stað tryggja rúð-
una fyrir slysum. Að lokum segir konan:
„Stuttu seinna rættist draumurinn alveg bókstaflega.
Fellibylur feykti spjaldinu á rúðuna og braut hana. Og
eitt rúðubrotið lenti á gamalli konu, sem rekur litla sæl-
gætisbúð hérna rétt hjá. Það leið yfir hana, og ég flýtti
mér að ná í kamfórudropa til að gefa henni.“
1 frásögunum hér að framan tókst ekki að koma í veg
fyrir þá atburði, sem séðir voru fyrir, enda aðstaða til
þess misjafnlega góð. Konan hafði miklu minni mögu-
leika til þess að forða því, að fiugvélin hrapaði, heldur
en verkamaðurinn að varna því, að hann yrði fyrir meiðsl-
um við að hrapa af vinnupaliinum. Fellibylurinn varð
ekki stöðvaður. Það eina, sem Georogíumaðurinn gat gert,
var að tryggja sig gegn tjóni af rúðubrotinu.
En enda þótt unnt sé að varna slysunum, er þó svo að
sjá, að einhver takmörk séu jafnan fyrir því. Gamla spurn-
ingin um frjálsræði viljans nær að sjálfsögðu ekki til þess
að breyta náttúrulögmálunum eða gangi himintungla.