Morgunn - 01.12.1964, Qupperneq 31

MORGUNN
109
aði rólega og var hitalaus. Ég lagðist því út af aftur, en
gat ekki sofnað. Draumurinn lét mig ekki í friði. Ég
reyndi að telja mér trú um, að það væri heimskulegt að
hafa áhyggjur af draumnum, þar sem ekki væri vitað um
barnaveiki neins staðar í nágrenninu, við afskekkt og eng-
inn samgangur við börn af öðrum heimilum.
Loks þoldi ég þetta ekki lengur og fór á fætur. Ég vildi
t>ó ekki segja konunni, hvað ótta minum olli, en spurði
hana, hvort drengurinn fyndi nokkuð til i hálsinum. Hún
sagði, að hann kvartaði ekki um neina verki. En ég vildi
nú samt lýsa niður í hálsinn á honum, og það gerðum við.
Við nána athugun sáum við örlítinn hvítan blett í kok-
inu á stærð við títuprjónshaus. Símaði ég þá til læknis-
ins og spurði hann, hvort það gæti hugsazt, að drengur-
inn væri með barnaveiki, þar sem við værum svona af-
skekkt. Hann sagði, að fyrir kæmi, að veikin stingi sér
niður, þar sem sízt væri búizt við, og þar sem þessi hvíti
blettur væri ofurlítið grunsamlegur, teldi hann réttast að
koma og bólusetja alla krakkana. Það væri vissara, vegna
bess hve iangt væri að sækja hann, ef um alvarleg veik-
indi yrði að ræða.
Þrem stundum síðar kom læknirinn. Þá var drengur-
inn búinn að fá hita á ný og litli dillinn orðinn að dálít-
illi hvítri skóf báðum megin í hálsinum. Læknirinn taldi
betta barnaveiki og bólusetti öll börnin. Drengurinn var
niikið veikur í þrjá sóiarhringa. Hinn strákurinn og ein
telpan urðu dálítið lasin, en hinar telpurnar fengu ekki
onnur óþægindi en þau, sem bólusetningin hefur í för
með sér. Læknirinn sagði mér seinna, að hann hefði ekki
mátt koma mikiu seinna til að bjarga lífi drengsins.“
Stundum þarf forvitrun ekki að sýna atburðinn sjálf-
an, heldur möguleika á, að hann geti gerzt. Og þetta get-
hi’ í raun og veru forðað slysinu með því einu að vekja
athygli á hættunni.
Éyrir tuttugu árum lærði ung stúlka, sem var kennarþ
að aka bil. Um sama leyti átti að halda útiskemmtun við