Morgunn - 01.12.1964, Qupperneq 58

136
MORGUNN
Var nú ekki lengur neinn efi í hug mínum. Ég vissi
þá örugglega, að ég átti ekki að fara. Drakk ég því mitt
morgun-te í rólegheitum, ánægður með ákvörðun mína,
svo karlmannleg sem hún var eða hitt þó heldur. En það
þýddi ekki að fást um það, svona varð þetta að vera, því
hinir horfnu vinir mínir höfðu tilkynnt mér þessa ákvörð-
un sína, eins og oft áður, og henni vildi ég ekki breyta
fyrir nokkurn mun, af fenginni reynslu. Því að í þau fáu
skipti, sem ég hafði ekki hlýðnazt boðum þeirra, hafði
ég alltaf skaðað sjáifan mig.
Sofna ég nú aftur sætt og vært og sef til klukkan 9 um
morguninn. Klæðist ég þá og fer á skrifstofur áðurgreinds
fyrirtækis og spyrst fyrir um ferðafélaga minn. Kemur
hann þá út úr skrifstofu sinni og vorum við kynntir.
Spyr hann þá, hvað hafi valdið því, að ég kom ekki á
járnbrautarstöðina um morguninn, því þar hafi hann beð-
ið mín þar til lestin fór.
Nú vandaðist málið, hvað gat ég nú sagt við ókunn-
ugan mann? Ég vildi ógjarnan segja manninum ósatt, en
sneri mig þannig út úr því, að ég skyldi segja honum
ástæðuna á leiðinni á morgun, þegar við færum. Ákváð-
um við því næst að fara með lest næsta dag á sama tíma.
Held ég því næst heim á gistihús mitt og bíð þess með
óþreyju að frétta af lest þeirri, sem ég ætlaði með um
morguninn. En hún átti að vera komin á áfangastað
seinni hluta dags.
Bar nú ekkert til tíðinda fyrr en klukkan 5 síðdegis,
að ég er að drekka te inni í matsalnum. Þá heyri ég yfir-
þjóninn vera að segja frá því við næsta borð, að járn-
brautarlest, sem verið hafi á leið upp til Skotlands, hafi
hlekkzt á og þar slasazt 17 manns og 3 dáið. En orsökin
hafi verið hin mikla þoka, sem yfir landinu liggi.
Strax þegar ég sá mér færi, kallaði ég í þjóninn og
spurði hann, hvort hann gæti grennslazt eftir því fyrir
mig, hvaða lest þetta hefði verið. Taldi hann það sjálf-
sagt, og fór til að hringja á járnbrautarstöðina, sem þessi