Morgunn - 01.06.1968, Síða 20

Sveinn Vílángur:
Ég
☆
Það er synd að segja, að mikið fari fyrir þessu orði ég á
pappírnum. Það er eitt af allra stytztu orðum tungunnar.
Við erum sífellt með það á vörunum, og hugur okkar flestra
snýst meira um það en nokkuð annað. Samt sem áður er það
svo, að enginn lifandi maður mun skilja til hlítar, hvað það
þýðir, hvað það raunverulega er, sem í því felst.
Nú kann einhver að vilja taka fram í fyrir mér og segja:
„Hvaða dæmalaus vitleysa er þetta! Ef ég veit nokkuð, þá
veit ég þó að minnsta kosti, að ég er ég og þú ert þú. Það
liggur í augum uppi.“ Ekki skal þessu neitað, enda er hér
litlu að neita, því litlu var til svarað. Enginn er miklu fróð-
ari, þótt sagt sé, að svart sé svart eða hann Jón sé bara Jón.
Við erum litlu nær fyrir það. Ef við eigum að skilgreina
hvað felst í þessu litla orði „ég“, þá komumst við fljótt að
raun um, að það er alls ekki auðvelt né hægðarleikur að
skýra það. Og sennilega er hentugast fyrir þig að byrja á því
að gera þér grein fyrir því, hvað þú ert ekki, áður en þú slærð
nokkru föstu um það, hvað þú ert og hvað mundi réttilega
felast í þessu litla orði „ég“.
Og þá mætti byrja á því að spyrja: „Ert þú fötin, sem þú
klæddir þig í þegar þú fórst á fætur í morgun? Auðvitað
ekki. Það dettur engum heiivita manni í hug. Þú ert í föt-
unum, en þú ert ekki fötin.
En ertu þá líkaminn, sem þú fæddist í? Það er naumast
sennilegt vegna þess, að sá líkami, sem þú fæddist í, er
löngu úr sögunni. Það er ekkert eftir af honum. Þú hefur
slitið honum upp til agna alveg eins og barnsskónum þínum
eða barnafötunum. Þú hefur búið þér til nýjan líkama smátt
og smátt úr matnum, sem þú hefur verið að borða. Allar