Morgunn - 01.06.1968, Blaðsíða 76

70
MORGUNN
Ætlarðu ekki að syngja yfir mér, frænka?
Þegar frændi minn og sveitungi, Helgi á Kálfborgará,
var jarðsunginn, var sólskin og sumar og yndislegt veður.
Húskveðjan fór fram úti, rétt sunnan við húsið. Söngflokk-
urinn stóð næstur kistunni, en hitt fólkið skipaðist í kring.
Ég stóð utarlega í hópnum. Allt í einu heyri ég og þekkti
rödd Helga á bak við mig. Hann segir: „Ætlarðu ekki að
syngja yfir mér, frænka?“ Ég gat ekki neitað þeirri bón.
Ég færði mig innar í hringinn til söngfólksins og tók undir
sönginn.
Hann lihistaði á sönginn.
Þegar Guðrún Jónasdóttir á Lundarbrekku var jarðsung-
in, sat ég innarlega í kirkjunni. Líkkistan blasti við mér að-
eins fáein fet i burtu. Þá veit ég ekki fyrri til en ég sé kistu-
lokið lyftast þannig, að það opnast að endilöngu, og vængir
þess falla niður með kistuhliðum báðum megin, líkt og væru
þeir á hjörum. Um leið var eins og mjailhvítur slæðuhjúpur
vefðist yfir allt saman. Og upp af þessum hvíta beði reis hin
látna kona og stóð á kirkjugólfinu fyrir framan mig. Hún
var sýnilega að hlusta á sönginn í kirkjunni. Að loknum
sálminum veifar hún til söngfólksins og segir: „Þetta var
fallegur söngur og ég þakka ykkur fyrir hann.“ Svo hvarf
hún. Kistan fékk aftur sitt venjulega yfirbragð og svip. En
svo skýr var þessi sýn, að ég gat ekki annað en horft í kring
um mig og gefið fólkinu í kirkjunni auga. Mér fannst, að
allir hlytu að hafa séð þetta eins og ég.
Lýs, milda ljós.
Ég er stödd í Lundarbrekkukirkju við útför Sigrúnar
Þorvaldsdóttur húsfreyju frá Víðikeri í Bárðardal. Það er
margt fólk í kirkjunni. Karlakór Mývetninga annast söng-
inn. Þeir eru að syngja sálminn: Lýs, milda Ijós, í gegnum
þennan geim. Ég hlusta á sönginn. Þá breytist allt umhverf-
ið. Ég heyri að vísu sönginn, en söngflokkurinn er horfinn.
1 stað hans sé ég Sigrúnu standa þar í einkennilegum og