Morgunn - 01.06.1994, Blaðsíða 11

MORGUNN
Síðar meir hætti þessi Katie King að birtast og önnur vera
sem nefndi sig Maria fór að koma. Kvöld eitt þreif Sir George
Sitwell í Mariu þessa, sem öskraði og hljóp út úr herberginu.
Þegar fundarmenn gáðu að klefanum var hann tómur og föt
Florrie lágu á gólfinu. Þar með þóttu svik sönnuð.
Þessi saga af William Crookes og Florrie Cook er ágætt
dæmi um trúgimi vísindamanna og víti til vamaðar. Engu að
síður virðist sem Conan Doyle hafi fallið í mjög svipaða gryfju,
þó í mjög ólíkum kringumstæðum væri. En þar var um að ræða
ljósmyndir teknar úti í garði þar sem komu fram litlar vængjaðar
verur. Margir sem rannsökuðu myndimar sögðu þær vera lélegar
falsanir og að „álfamir“ væru ekkert annað en dúkkur. Conan
Doyle trúði hins vegar á veruleika álfanna á myndunum og að
þama væri á ferðinni sönnun fyrir tilvist álfa.
Mér fannst ég á margan hátt vera að feta í fótspor Conan
Doyle og hafði hann sem fyrirmynd, þess vegna ákvað ég að
fara að öllu með hinni ítrustu gát og kyngja ekki hverju sem
var.
Mér virtist fyrsta skrefið hljóta að vera að fá staðfest hvort
dulræn fyrirbæri ættu sér á annað borð stað. Ég vissi af
reynslu minni í lækningastarfinu að maður gat lært mikið bara
af að virða manneskjuna fyrir sér. Þannig gat maður aflað sér
ntikilla upplýsinga um viðkomandi alveg án nokkurra
skyggnihæfileika. Slíkar skynjanir vildi ég hafa í lágmarki frá
miðlinum, svo ég setti mér ákveðnar reglur:
1. Ég gaf aldrei upp nafnið mitt.
2. Ég forðaðist að veita miðlinum upplýsingar með tali mínu.
Það þýddi að ég reyndi að segja sem minnst svo miðillinn
gæti ekki einu sinni heyrt hvort ég væri Englendingur eða
ekki. Helst svaraði ég bara með umm eða humm, en ef ég
neyddist til að svara einhverju þá sagði ég „kannski“ eða
„ég er ekki viss“.
3. Ég forðaðist að veita nokkrar upplýsingar með hreyfingum
9