Morgunn - 01.06.1994, Blaðsíða 14

MORGUNN
Ég kom aftur í Spíritistasamtökin að tveim dögum liðnum. í
þetta skipti hitti ég lágvaxinn og snaggaralegan mann. Hann
rétti fram höndina, smellti fingrunum og bað um að fá
einhvem hlut.
„Eins og hvað?“ spurði ég.
„Úrið þitt t.d.“ sagði hann þá.
Ég rétti honum úrið mitt.
„Hafðu ekki áhyggjur, ég skila því aftur. Fáðu þér sæti
þama.“
Hann hélt á úrinu og nuddaði það milli fingranna. Hann sat í
ruggustól. Ég var að fá höfuðverk og leið ekkert of vel þama.
„Trúir þú á spíritisma“?
„Ég veit það ekki“.
„Var afi þinn hermaður“?
„Ég veit það ekki“.
„Mér heyrist þú vera einn af þeim sem segja bara alltaf það
sama aftur og aftur , til þess að hjálpa mér ekkert, er það ekki
svo“?
„Ég veit það ekki“. Ég fylgdi áætluninni en mér fannst það
heimskulegt.
„ Það skiptir ekki máli“ sagði hann, „hafðu það eins og þér
sýnist. Ég sé afa þinn á hestbaki; hann er klæddur eins og
hermaður. Ég sé afa þinn vinna með steina.
Afi minn dó í hemum úr inflúensufaraldi 1919 áður en
faðir minn fæddist. Afi minn vann við að höggva legsteina.
„Faðir þinn er látinn", sagði miðillinn. „Er hann nýlega
farinn yfir“?
Ég svaraði því játandi því faðir minn hafði látist fyrir átta
mánuðum.
„Hann hefur það gott. Móðir þín syrgir hann of mikið.
Segðu henni að hann hafi það gott og að hann vilji að hún
hætti að syrgja svona mikið. Viltu segja móður þinni það?
„Já“. En ég hugsaði með mér að ég myndi ekki fara að
segja mömmu minni það, að lítill karl hefði haldið á úrinu
12
J