Morgunn - 01.06.1994, Blaðsíða 34

og þess vegna hlyti félagið að heyra undir stjóm dönsku
æskulýðssamtakanna. Eftir nokkrar bréfaskriftir við Olferd og
samráð við Jón Helgason sættist Haraldur á það að gefa ekki kost á
sér til næsta stjómarkjörs KFUM og létu menn sér það vel lynda á
æðstu stöðum í Danska heimatrúboðinu.
Eftir þessa orrahríð fannst Haraldi ekki mikið að sækja í andlegum
efnum til Danmerkur. Hann var eindreginn stuðningsmaður Bjöms
Jónssonar sem var andstæðingur Heimastjómarinnar sem á
þessum tíma var sökuð um að gefa eftir í sjálfstæðisbaráttunni við
Dani. Sú alda þjóðemishyggju sem reis um þessar mundir átti
einmitt eftir að færa Bjöm Jónsson upp í ráðherrastólinn. Þetta
ásamt öðm beindi huga Haralds meira að því sem var að gerast í
trúar- og kirkjulífí Englendinga, enda var hann í nánum tengslum
við England vegna vinnu sinnar við Biblíuþýðinguna.
Trúar- og kirkjulífí Reykjavík um aldamótin
Þegar Haraldur kom heim frá námi vorið 1897 tók hann af fullum
krafti þátt í því samfélagi guðfræðinga í Reykjavík sem létu trúar-
og kirkjumál mest til sín taka. Þar fór fremstur í flokki Jón
Helgason sem áður er nefndur og Friðrik Friðriksson bættist
einnig í þennan hóp þegar hann kom frá Kaupmannahöfn sama ár.
Þá hafði hann gefið læknisfræðina upp á bátinn og snúið sér að
námi í Prestaskólanum í Reykjavík og kristilegu æskulýðsstarfi.
Þessir ungu menn höfðu brennandi áhuga á því að efla kristna trú
og kirkjurækni með löndum sínum og vildu af heilum hug verja
kristindóminn gegn gagnrýni og árásum sem þá var farið að bera
meira á en áður, ekki síst af hálfu menntamanna sem höfðu
stundað nám í Kaupmannahöfn.
Arið 1897 kom út ljóðabók Þorsteins Erlingssonar, Þymar, og
þar voru ljóð sem fjölluðu á mjög neikvæðan og gagnrýninn hátt
/ ••
um kristindóminn og ekki síður kirkjuna. I kvæðinu Orlög
32
J