Útvarpstíðindi - 10.12.1945, Blaðsíða 20

356
ÚTVARPSTÍÐINDI
III.
Gamli maðurinn, sem keypti leikfang
til þess að gefa það, hann lét einhverra
hluta vegna ekki verða af gjöfinni. Síðla
kvölds gekk hann áleiðis heim til sín.
Það var engin rigning lengur, og eitthvað
hafði dregið úr storminum. Sigggróin
hendi hélt utan um boltann, vafinn inn
í hvítan, velktan pappír. Gamli maður-
inn ráfaði hægt, og hann var ívið lotn-
ari en venjulega.
Heima hjá sér fann hann til einhvers
tómlætis, sem hann var ekki vanur.
Ekki kom honum til hugar að gripa tii
bitanna, sem lágu þarna óskornir á borð-
inu. Nei, — ekki gerði hann það. Hann
settist og hann sat lengi, ósköp hreyf-
ingarlítill, og hafði lagt boltann frá sér
hjá tóbaksbitunum- Eftir góða stund sá
hann, að bréfiö utan um boltann var
orðið óhreint og velkt. Og þá teygði
hann sig eftir þessum litla pakka og
tók bréfið utan af fyrsta leikfanginu
sínu. Aftur sat hann hugsi góða stund,
og hann hélt leikfanginu á milli hand-
anna.
Tegar hann var lítill, eignaðist hann
aldrei leikföng. Fólkið hafði annað við
aurana sína að gera en að henda þeim
í glingur handa stráknum- En nú hafði
hann eignazt leikfang. Það var þó frem-
ur tilviljun, fannst honum, að svo varð,
heldur en beinn ásetningur. Hann keypti
það til þess að gefa það strax aftur. En
svo hafði hann hætt við að gefa það.
Og þarna sat gamalmennið með þetta
hnattiagaða leikfang sitt.
„Svona segja þeir, að heimurinn sé í
laginu, — trúlegt, — trúlegt. — Ekki
ber að rengja það"
Höndin fór upp í skeggið.
En úti i heimi sátu menn á rökstól-
um og þráttuðu um löndin. — Ojá.
Sízt bar að lasta það. Sjálfsagt gerðu
þeir sitt bezta. — Og í dimmri kompu
sinni húkti þessí gamli maður með ein-
falt líkan af hnettinum á milli hand-
anna.
Mikið var það gott, að hann asnaðist
ekki til þess að gera litla, rauðhærða
vininum sinum gramt i geði með þvi að
afhenda honum svo ómerkilegt leikfang
á afmælisdeginum hans. — Sannarlega
vildi þessi gamli maður ekki gera nokk-
urri skepnu jarðarinnar mein, — sízt
börnunum. Og hann viknaði.
En það fannst honum mjög skrítið, að
allt í einu fann hann sig meira barn,
heldur en litla, rauðhærða vininn sinn.
Og einhvern veginn kunni hann ekki
við þessi endaskipti á hlutunum. Hví
skyldu börn ekki vera börn? Hvers
vegna var það hann, sem var barnið, —
en litli, rauðhærði vinurinn hans full-
orðinn?
Svo merkilegt sem það kann að virð-
ast, fannst gamla manninum þetta svo
skrítið, að hann missti leikfangið sitt á
gólfið og sá það hverfa inn í rúmkrókinn
hjá tóbaksfjölinni-
Visindi.
Bragi Jónsson sendi eftirfarandi:
Fara að vaxa framfarir
frelsi mjög er slcerða.
Allir karlmenn óþarfir
eru senn að verða.
Opinbert er allt sem má
aðeins gera í felum
Bráðum verða börnin smá
búin til i vélum.
Vafasamt mér virðist það
vísindanna ragið.
Heppilegast held ég að
hafa gamla lagið.
Hját7«ð.
Vnr það svo og verður enn,
•— varla breytist heimurinn-
Það hafa nokkuð margir menn
magann fyrir drottinn sinn.
Bragi Jónsson i Hoftúnum.
Hafði reynsluna.
—. Drekkið þið ekki kaffi ofan í skyr-
ið, sagði karl einn við vinnuhjú sín, —
þið getið steindrepið ykkur á því. Þetta
henti mig einu sinni.
Gestir eru okkur alltnf til ánægju og
gleði. Sumir þegar þeir koma, aðrir þeg-
ar þeir fara.