Útvarpstíðindi - 10.12.1945, Blaðsíða 33

ÚTVARPSTIÐINDI
369
Götumálarinn
Ég kenndi í brjósti ura hann fyrst er
ég sá hann. Hann var magur, dökkur
yfirlitum, rneð svart, hrokkið hár, og
hann var alltaf mjög utan við sig þegar
liann málaði. Seinna komst ég að raun
um að framkoma hans var mjög vill-
andi og í raun og veru var hann ham-
ingjusamur maður- Kvalasvipurinn á
andliti hans gaf honum þennan ein-
kennandi svip sannra málara.
Hann var götumálari, en þó ekki f
orðsins fyllstu merkingu, því að hann
hélt sig aldrei beinlínis á sjálfum götun-
um. Hann kaus heldur að fara með mál-
aragrindina undir járnbrautarbrúna og
þar reisti hann hana upp að veggjun-
um. Á þessum uppáhaldsstað sínum naut
hann góðs af tvennu. Hann hafði bæði
skjól fyrir veðri og svo var þetta fjöl-
farin almannaleið, sem gaf af sér góðar
tekjur.
Tveim árum fyrir stríð hóf hann þessa
iðn sína. Ég sé hann aldrei nú orðið;
ég býst við að liann hafi verið kallaður
í sjóherinn.
Hann vakti áhuga minn. Hann var mér
ráðgáta. Málverkin hans voru góð, sum
voru lireinasta listaverk. Þau voru af
ýmsum gerðum. Sá, sem bæri nokkuð
skynbragð á þau, myndi finnast lit-
bragð beztu mynda hans verulega hríf-
andi, þær vöktu alliygli vegfarandanna,
án þess þeir gerðu sér grein fyrir hvers
vegna-, og þess vegna stungu margir
aurum í baukinn, sem stóð við málara-
grindina hans. Og menn stóðu þarna,
horfðu á hann fullir aðdáunar og keyptu
jafnvel mynd og mynd- Ég keyypti þrjár
sjálfur. Mjög fallegar smámyndir.
Það var mikið talað um Charles og
margar sögur sagðar um hann, en fæst-
ar sannar. Þannig voru aðstæðurnar og
núna kom upp í mér rithöfundurinn
og krafðist þess, að ég skrifaði sögu um
Charles götumálara, sögu, sem væri taus
við alla leyndardóma.
Það tók mig heilt ár, að viða að mér
efni í liana. í heilt ár varð ég að niður-
lægja mig, tala við Charles um listina,
þykjast vera vinstri sinnaður og bjóða
honum í kaffi daglega.
Að lokum lét hann tilleiðast. Máske
var það veðrinu að þakka, eða þá það,
að Charles lét undan, vegna þess að
hann var orðinn þreyttur á mér. Einn
drungalegan þokudag þáði hann boð
mitt. ,
Ilann gekk frá dótinu sínu og setti
upp sérkennilegan flókahatt og kom með
mér í kaffihús.
Þegar við liöfðum kveikt í annari síg-
arettunni, tók að mildast svipurinn á
Charles, þótt hann enn væri frekar frá-
hrindandi, og ég fór að reyna fyrir mér.
„Ileyrðu mig, Charles, hvernig stendur
á því að þú með þína miklu hæfileika
skulir mála á götunni? Þú liefðir áreið-
anlega geta orðið góður auglýsingateikn-
ari“.
Charles lirökk við, hvessti á mig aug-
um, reis á fætur, eins og hann ætlaði að
fara, en settist aftur og mælti þá hrana-
lega:
„Ég var það einu sinni!“
„Sagðirðu upp“, spurði ég með lægni-
Ég var ákveðinn í að láta Charles segja
mér nánar frá þessu.
„Sagði ég upp? Nei, ég var rekinn!"
svaraði hann liörkulega og trommaði
stöðugt á borðið með fingrunum. „Ég
tala aldrei um það. Ég vil helzt gleyma
því. Það er elcki skemmtileg saga, en
þar sem þú liefur sannarlega sótt fast