Morgunblaðið - 28.11.2008, Blaðsíða 33

Minningar 33
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. NÓVEMBER 2008
✝ Sverrir RafnEyjólfsson
fæddist í Reykjavík
18. maí 2008. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
við Hringbraut
mánudaginn 17.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Anna Pála
Gísladóttir, f. 5.6.
1972, dóttir Hólm-
fríðar Ragn-
arsdóttur, f. 23.9.
1950, og Gísla Krist-
jánssonar, f. 10.8. 1948, og Eyjólf-
ur Gjafar Sverrisson,
f. 3.8. 1968, sonur
Guðnýjar Eyjólfs-
dóttur, f. 18.4. 1937,
og Sverris Björns-
sonar, f. 31.12. 1935.
Bræður Sverris
Rafns eru Hólmar
Örn Eyjólfsson, f. 6.8.
1990, og Trausti Már
Eyjólfsson, f. 10.5.
1999.
Sverrir Rafn verð-
ur jarðsunginn frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Elsku litli vinur.
Þó tími okkar saman væri ekki
langur gafstu okkur svo mikið. Minn-
ingarnar um lítinn sólargeisla geym-
um við í hjörtum okkar.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Hólmfríður (Amma Día)
og Sólveig Ragna.
Guð geymi þig, elsku litli frændi.
Þú átt þinn stað í hjörtum okkar.
Verndi þig englar, elskan mín,
þá augun fögru lykjast þín;
líði þeir kringum hvílu hljótt
á hvítum vængjum um miðja nótt.
(Steingrímur Thorsteinsson.)
Elsku Anna Pála, Eyjólfur, Hólm-
ar Örn og Trausti Már.
Þið heyrðuð kall frá eilífð – og hugprúð
fylgdust að
í helga kirkju sorgar – og duftsins yzta stað.
Logasverðsins undratákn með þögn og þreki
hyljið,
að það er allra samraun, sem lifa, vel þið
skiljið.
(Hulda.)
Guð gefi ykkur styrk.
Styrmir og Sara Lind.
Elsku Sverrir Rafn.
Þú varst ótrúlegt barn. Duglegur
og sterkur og bjóst yfir sérstökum
krafti, sem ég held að þú hafir notað
þína síðustu daga til að leyfa fólkinu
þínu að hafa þig örlítið lengur. Það er
sárt að horfa á svo unga sál kveðja
þennan heim en ég vil trúa því að sú
sál sem tekur á móti þér núna verði
glöð, eins glöð og fjölskyldan þín var
þennan tíma sem þau áttu með þér.
Sumir segja að mestu erfiðleikarnir
séu lagðir á sterkasta fólkið. Fjöl-
skyldan þín er ótrúlega sterk, dugleg
og hlý og ég bið Guð að gefa henni
áfram styrk til að geta lifað í breytt-
um aðstæðum eftir að þurfa að kveðja
gullmolann sinn svo fljótt.
Þessi orð las ég eitt sinn: „Ekki
gráta af því að því er lokið, brostu af
því að það gerðist.“ Ég vona að þín
yndislega fjölskylda geti huggað sig
við þessi orð, því ég veit að hún er
þakklát fyrir að hafa eignast þig og að
hafa átt þennan tíma með þér, en sá
tími var alltof stuttur.
Megir þú hvíla í friði, elsku gull-
moli.
Falleg minning um þig mun lifa í
hjörtum okkar sem kveðjum þig nú.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Ykkar vinkona,
Jarþrúður Guðnadóttir
(Jara).
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
Hafðu gát á hjarta mínu
halt mér fast í spori þínu,
að ég fari aldrei frá þér,
alltaf, Jesús, vertu hjá mér.
Um þig alltaf sál mín syngi
sérhvern dag, þó eitthvað þyngi.
Gef ég verði góða barnið,
geisli þinn á kalda hjarnið.
(Ásmundur Eiríksson.)
Sverrir Rafn, kraftmikill snáði sem
var farinn að fitja upp á
nefið og uppgötva heiminn svo vel.
Augasteinn allra og gleðigjafi, nafni
afa og stóra frænda, litli drengurinn
sem búið var að bíða lengi eftir er far-
inn, dáinn.
Eftir standa hnuggnir foreldrar,
bræður, ömmur, afar og frændsyst-
kin. Líf fjölskyldunnar verður aldrei
eins.
Dagarnir sem Sverrir Rafn var
mikið veikur voru lengi að líða. Allir
héldu í vonina að hann myndi hafa
þetta af, í gegnum tárin brostum við
og biðum eftir góðum fréttum.
Það er sárt að horfa á vini sína í svo
mikilli sorg og ekki hægt að ímynda
sér framtíðina án Sverris Rafns,
gleðigjafans sem gaf svo mikið af sér.
Elsku Anna Pála, Eyjólfur, Hólm-
ar Örn og Trausti Már.
Innilegar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Sverris Rafns.
Ingigerður, Bjarni og fjölskylda.
Lítill gleðigjafi er skyndilega hrif-
inn burt frá ástvinum sínum. Enginn
átti von á slíku reiðarslagi og allra síst
þegar heilbrigður og kátur drengur
eins og hann Sverrir Rafn frændi
okkar átti í hlut. Á meðan fjölskylda
hans lifði í óvissu í marga daga um
það sem verða vildi umvöfðu þau litla
kútinn sinn óendanlegri ást og um-
hyggju. Aldrei misstu þau vonina og
þegar örlögin voru ráðin varð sorgin
ólýsanleg. Það er sárt að horfa upp á
ástvini sína þjást svo mikið og svo
óendanlega rangt að Sverrir Rafn
skyldi vera tekinn frá fjölskyldunni
sinni. Lítil frændsystkini leita svara
við spurningum sínum og skilja ekki
hvers vegna litli frændi þeirra dó. Þau
eru ekki fyllilega ánægð með svörin
sem þau fá og leita sífellt að fullkomn-
ara svari. Við fullorðna fólkið vonum
svo innilega að einhvern tímann á
endanum fáum við hið fullkomna svar
og öðlumst þar með skilning á þessu
öllu saman.
Sverrir Rafn var vært barn og það
liðu t.d. nokkur skipti áður en við
sáum augun hans í fyrsta sinn þar
sem hann svaf iðulega þegar fjöl-
skyldan hittist. Við munum varla eftir
að hafa heyrt hann gráta en aftur á
móti var hann kröftugur og duglegur
strákur, farinn að sitja og hreyfa sig
úr stað, ekki eldri en hann var. Ekki
grunaði okkur hvað í vændum var
þegar við hittum hann í hinsta sinn.
Við áttum von á því að sjá hann svo
miklu oftar og hlökkuðum til að fylgj-
ast með uppvexti hans og kynnast
honum betur. Okkur er minnisstæð
gleðin og stoltið sem skein af foreldr-
um hans og hversu mikill hamingju-
auki hann Sverrir Rafn var fyrir fjöl-
skylduna sína. Öðru hverju er maður
minntur á óþægilegar staðreyndir
lífsins en við áttum svo sannarlega
ekki von á að verða áminnt hér og nú.
Sverrir Rafn var mjög hugleikinn
litla heimilisfólkinu, því sama og veltir
nú ýmsu fyrir sér, m.a. því hvort
Sverrir Rafn fái mjólk hjá Guði. Hann
lýsti vissulega upp tilveruna þann
skamma tíma sem við fengum að
njóta hans og ljós hans mun lýsa um
ókomna tíð. Treginn er mikill nú þeg-
ar litli frændi er farinn á undan okkur
þangað sem við viljum trúa að við för-
um líka á endanum. Við biðjum algóð-
an Guð að geyma litla engilinn okkar
og vaka yfir fjölskyldunni hans.
Sofðu rótt, elsku litli frændi.
Sverrir Sverrisson,
Fríða Ólöf Gunnarsdóttir,
Elísa Marey Sverrisdóttir,
Eyjólfur Andri Sverrisson,
Erna Sólveig Sverrisdóttir.
Sólargeislinn Sverrir Rafn. Það er
svo margt í þessu lífi sem við munum
aldrei skilja. Andlát þessa unga fal-
lega drengs er þar á meðal. Uppfullur
af gleði og orku. Brosið hans svo
óendanlega fallegt. Bræddi mann á
hverjum degi. Yfirvegaður strákur
sem naut ástúðar og umhyggju for-
eldra sinna, bræðra og fjölskyldu.
Hann var sannkallaður gleðigjafi.
Ljós hans lýsti svo sannarlega skært
þennan stutta tíma sem hann fékk en
ylurinn situr eftir í hjörtum okkar
sem vorum svo lánsöm að þekkja
þennan litla dreng.
Lífið er óskiljanleg hringrás. Und-
ursamleg dýrðin að lifa og óbærileg
sorgin þegar kveðja þarf ástvin. Það
sem hefur verið skapað og er til, getur
ekki hætt að vera til. Kærleikurinn
sem Sverrir Rafn var umvafinn er
raunverulegur þó hann sé ósýnilegur,
hann hættir ekki að vera til. Hið sama
gildir um kærleikann sem litli snáðinn
bar til fjölskyldu sinnar og sálina í
brjósti hans, hvort tveggja er ósýni-
legt, eilíft og hættir aldrei að vera til.
Við skiljum það ekki, en þannig er það
nú samt.
Elsku Anna Pála, Eyjólfur, Hólm-
ar Örn og Trausti Már. Hann var sér-
staklega lánsamur, hann Sverrir
Rafn, að hafa á sinni stuttu ævi fengið
að dvelja hjá ykkur, betri foreldra og
bræður gæti enginn valið sér.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið loga skæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Auður Lilja Davíðsdóttir.
Við tölum til þín Guð í trú og vilja
en tekst þó ekki alltaf þig að skilja.
Þú kveiktir ljós á kerti lífsins bjarta
og kærleiksást í okkar litla hjarta
svo slokknar þetta lífsins ljósið skjótt
og skilur eftir dauðadimma nótt.
Við vitum þó að áfram ljósið lifir
sem lítill engill svífur okkur yfir.
Og Guð á himnum huggun okkur veitir
og harmi, trega og táraflóði breytir
í minningu sem lifir ljúf með oss
og meitluð er í Drottins dýrðar kross.
(Ragnheiður Bjarnadóttir.)
Elsku Trausti, Hólmar, Anna Pála
og Eyjólfur, okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
F.h. 6. flokks HK í knattspyrnu,
Auður Elísabet Jóhannsdóttir,
Erla Vilhjálmsdóttir
og Katrín Júlíusdóttir.
Ljósið að handan leiddi hann
lítinn en umvafinn ást.
Hjá almætti’ á himnum er öllum ann
aftur við munum sjást.
(G.)
Elsku Eyjólfur, Anna Pála, Hólm-
ar Örn, Trausti Már og fjölskylda.
Erfitt er ímynda sér þá miklu sorg
sem þið gangið í gegnum. Enginn get-
ur bætt ótímabæran og illskiljanlegan
missi en góð og samhent fjölskylda
veitir ómetanlegan styrk.
Hugur okkar er hjá ykkur.
Guð blessi minningu Sverris Rafns
litla.
Gunnar Bragi, Björn Jóhann,
Friðrik, Hólmar og fjölskyldur.
Sverrir Rafn Eyjólfsson var kall-
aður til Himnafeðga hinn 17. nóvem-
ber síðastliðinn. Andlát Sverris Rafns
bar brátt að og er harmrænt öllum
sem til þekkja. Líf Sverris Rafns var
stutt, en þeim sem þekkja til fjöl-
skyldu hans dylst ekki að jarðnesk til-
vera hvers og eins er ekki einungis
mæld í tíma, heldur einnig gæðum.
Allt sitt líf var hann augasteinn for-
eldra sinna og bræðra. Í lífinu var
hann jafnan umvafinn ástvinum og
þeim uppspretta mikillar gleði. Sverr-
ir Rafn gengur nú á Guðs vegum og
nýtur blessunar hans.
Foreldrum Sverris Rafns og fjöl-
skyldu vottum við okkar dýpstu og
innilegustu samúð.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
Hafðu gát á hjarta mínu
halt mér fast í spori þínu,
að ég fari aldrei frá þér,
alltaf, Jesús, vertu hjá mér.
Um þig alltaf sál mín syngi
sérhvern dag, þó eitthvað þyngi.
Gef ég verði góða barnið,
geisli þinn á kalda hjarnið.
(Ásmundur Eiríksson.)
Finnur og Telma,
Guðbjartur og Jóna Kolbrún,
Hallsteinn og Rebekka,
Hermann og Astrid,
Jörundur og Gunnhildur,
Kristinn og Margrét Þóra,
Arnar Már og Helena,
Pétur og Katrín,
Rútur og Hind,
Sindri og Þórunn,
Tómas og Helga,
Þorsteinn og Kristín,
Valdimar og Bjarney,
Veigur og Kristín,
Matthías og Kristín,
Sigurður Ágústsson.
Sverrir Rafn
Eyjólfsson
✝ Marta B. Mark-úsdóttir fæddist
á Sæbóli í Aðalvík
1. janúar 1909. Hún
andaðist 19. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Markús Kr. Finn-
björnsson útvegs-
bóndi á Sæbóli, og
Herborg Árnadótt-
ir frá Skáladal.
Marta giftist
1933 Aðalsteini
Sigurðssyni skipa-
smið frá Bæjum á Snæfjalla-
strönd, f. 1912, d.
1996 og eignuðust
þau fjögur börn. Þau
eru: Sigríður María,
f. 1934, d. 1996,
Kristín Herborg, f.
1935,
Gréta, f. 1938 og
Jón Trausti, f. 1945.
Afkomendur
Mörtu og Aðalsteins
eru nú 44 talsins.
Marta verður
jarðsungin frá Lága-
fellskirkju í Mos-
fellsbæ í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Hún amma var alltaf svo glaðleg
og hress. Alveg frá því ég man eftir
mér hafði hún alveg einstakt lag á
því að kæta alla í kringum sig. Það
var svo notalegt að koma til hennar
og spjalla og það er nokkuð sem ég
geymi alltaf með mér, þessi skipti
sem við spjölluðum saman í góðu
tómi. Ég man hvað mér fannst
spennandi að koma til þeirra afa í
Gnoðarvoginn. Amma hafði ein-
hvern veginn endalausa þolinmæði
með okkur krökkunum. Svo var auð-
vitað alveg meiriháttar að fara með
henni í Kjalfell að versla, þetta var
sko flottasta búðin í bænum og
amma þekkti alla þarna.
Það voru ófá skiptin sem hún sat
með barnabörnunum sínum og spil-
aði Ólsen Ólsen og Rakka. Hún
kunni líka endalaust af köplum og
þreyttist ekki að kenna mér þá.
Birta Sif dóttir mín hefur notið góðs
af því og sé ég hana oft leggja kapla
eins og amma gerði. Það var líka
spennandi þegar þau fluttu upp í
Mosó í glænýtt húsnæði og þar var
fjör að leika sér á göngunum. Amma
var alveg til í að sitja frammi á
gangi, hjá sjónvarpinu með okkur
krökkunum, meðan við vorum að
fara handahlaup og þvíumlíkt. Hún
var líka svo góður kokkur, hún
amma. Ég man hvað mér fannst það
merkilegt hvað hún sá vel um afa,
hún smurði ofan í hann í kaffinu,
spurði hann hvaða álegg hann vildi
og lét hann svo fá eitthvað allt annað
af því að það var svo gott fyrir hann,
sagði hún. Og afi borðaði þetta með
bestu lyst, glottandi, en mjög
ánægður. Bestu kjötbollur í brúnni
sósu fékk ég alltaf líka hjá ömmu.
Þetta bragðaðist bara svo vel hjá
henni, jafnvel gúrkan var betri hjá
ömmu en heima! Svo gerði hún líka
bestu kleinur, bestu pönnukökur og
besta heita súkkulaðið sem ég hef
smakkað. Ekki heitt kakó, hún nán-
ast móðgaðist ef ég asnaðist til að
kalla þetta heitt kakó því að þetta
var jú ekta súkkulaði. Ég var svo
heppin að þegar ég varð eldri þá
stóð hún hjá mér og sýndi mér
hvernig ætti að laga þetta yndislega
súkkulaði. Hún lagaði það alltaf fyr-
ir afmælið sitt og þangað komu alltaf
allir – í ekta súkkulaði og pönnukök-
ur. Amma og afi voru líka vön að
hafa „opið hús“ á Þorláksmessu fyr-
ir fjölskylduna og þangað var gott að
stinga sér inn eftir að vera búin að
vera í bænum og þá var alltaf boðið
upp á heitt, soðið hangikjöt. Svo
þegar þau urðu eldri og þessi siður
datt upp fyrir, þá man ég eftir að
hafa rætt það við mömmu hvað það
væri leiðinlegt að enginn hittist
lengur á Þorláksmessu hjá ömmu og
afa. Það er gott að geta yljað sér við
svona góðar minningar.
Amma vildi alltaf vera svo vel til-
höfð og fín í tauinu. Jafnvel eftir að
hún kom á Eir var hún alltaf að
hugsa um föt og fór reglulega í
handsnyrtingu. Eitt af því sem ég
held að hafi reynst henni erfitt þeg-
ar aldur fór að færast yfir var að
missa sjónina. Hún hafði alla tíð les-
ið mikið og var líka gríðarlega flink
að hekla. Ég lærði að hekla teppi hjá
henni og hún var mjög ánægð með
það. Amma var fegin að fá að fara.
Hún var búin að bíða lengi eftir því.
Eftir sitjum við og yljum okkur við
góðar minningar um stórkostlega
konu. Ég bið guð að geyma þig,
elsku amma mín.
Herborg Árnadóttir Johansen
Marta B. Markúsdóttir
MOSAIK Hamarshöfða 4 - 110 Reykjavík
sími 587 1960 - www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Vönduð vinna og frágangur
Yfir 40 ára reynsla
Sendum myndalista