Morgunblaðið - 28.11.2008, Qupperneq 37

„Fólk sem deyr er ekki horfið að
eilífu, það er bara farið aðeins á und-
an.“
Elsku afi minn, ég man alltaf eftir
þér sem mjög rólegum og kyrrlátum
manni. Þú hugsaðir alltaf svo vel til
allra og vildir engum illt.
Maður hafði allan þennan tíma til
að aðlagast hugsuninni um að þú
værir á leiðinni burt en ætli þetta sé
ekki alltaf jafn sárt. Maður einfald-
lega hugsaði aldrei að þetta gæti
gerst á morgun, en svo varstu bara
allt í einu farinn. Kannski var það
bara gott að þetta endaði, þú varst
orðinn svo máttlaus að ég gat varla
litið þig augum.
Ég á þó eftir að sakna þín mjög
mikið. Ég gleymi mér stundum og er
næstum búin að segja að ég sé að
fara til ömmu og afa. Þú varst alltaf
svo góður við mig og bara alla í
kringum þig. Ég á margar góðar
minningar um þig og ég mun varð-
veita þær og muna eftir þér, alltaf.
Þú ert langbesti afi sem nokkur gæti
átt. Vonandi líður þér vel þar sem þú
ert núna, ég mun alltaf hugsa til þín.
Ég elska þig, elsku besti afi minn, ég
mun ávallt vera prinsessan þín.
Þín
Auður afaprinsessa.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast þess ágæta manns, Ingva Jóns-
sonar, sem nú er látinn langt um ald-
ur fram eftir erfiða glímu við
krabbamein. Ingvi var tengdasonur
mannsins míns, en ég leit alltaf á
hann sem tengdason minn og ekki
þurfti ég að hafa áhyggjur af því að
mér væri ekki vel tekið í fjölskyld-
unni.
Ingvi var sérlega ljúfur og hjálp-
samur maður, sem við hjónin og
margir aðrir gátum alltaf leitað til
með hvað sem var. Ingvi var ekki
bara listakokkur, hann var líka lista-
hagleiksmaður. Hann hafði komið
sér upp góðri aðstöðu á heimili sínu
og bjó þar til úrvalslistaverk úr tré,
ekki til að selja heldur til að gefa og
við fórum ekki varhluta af smíðis-
gripum hans. Það er mér mikils virði
að eiga þessa hluti.
Þau hjónin áttu sumarbústað í
Svarfhólsskógi sem var sannarlegur
sælureitur bæði úti og inni. Þar er
stór lóð sem þau hafa ræktað upp
með blómum og miklum trjágróðri.
Sama er að segja um garðinn þeirra í
Hafnarfirði, allt ber það vott um
snyrtimennsku og smekkvísi þeirra
hjónanna, sem alltaf voru svo sam-
taka í öllu. Ingvi taldi það sjálfsagt
að við hefðum lykil að sumarbústað
þeirra og gætum verið þar þegar við
vildum. Það var mikils virði. Ég mun
aldrei gleyma því hvað það kom sér
vel þegar ættarmót var haldið í
Hvalfirði, skammt frá bústaðnum.
Þá var maðurinn minn orðinn lasinn
og treysti sér ekki að vera í hjólhýsi,
en hann naut þess virkilega vel að
geta mætt í þetta fjölmenni, sem var
það síðasta sem hann var í fyrir and-
lát sitt. Fyrir það er ég mikið þakk-
lát.
Ingvi var sérlega góður pabbi og
afi og nú eru margir sem syrgja
hann. Elsku Melkorka mín, börn,
afabörn og tengdabörn. Ég bið Guð
að veita ykkur styrk í sorginni. Ég
vil þakka Ingva góð kynni, hjálpsemi
hans og hlýju. Guð blessi minningu
hans.
Ragna S. Gunnarsdóttir.
Okkur systkinin langar til að
minnast föðurbróður okkar, Ingva
Birkis Jónssonar. Ingvi var fæddur á
Sléttu í Jökulfjörðum og flutti þaðan
ásamt fjölskyldu sinni til Ísafjarðar
fjögurra ára gamall er Jökulfirðirnir
fóru að mestu í eyði. Á Ísafirði ólst
hann upp þar til hann hleypti heim-
draganum til Reykjavíkur um tví-
tugt. Með Ingva er genginn ljúfur,
bóngóður, hæfileikaríkur og lag-
hentur maður sem hafði það að ævi-
starfi að vera kokkur, ýmist hjá öðr-
um eða sjálfum sér. Ingvi hafði
hvorki hátt eða lét mikið, vann vel og
markvisst í sínu og var fylginn sér
enda hafði hann góðan stuðning í
eiginkonunni Melkorku og börnun-
um fjórum, Sigríði, Maríu Emilíu,
Kjartani Orra og Elvu Hrund.
Til Ingva var alltaf hægt að leita
varðandi mat í veislur, spyrja um
góðar uppskriftir, hamflettingu á
rjúpum, úrbeiningu á kjöti svo fátt
eitt sé nefnt og aldrei stóð á ráðum
eða aðstoð. Ekki má sleppa að tala
um þær veislur er hann hélt heima
hjá sér eða öðrum, ekki þótti slæmt
að vera boðinn í þær.
Eitt af því sem Ingvi gerði af mik-
illi snilld var að útbúa og leggja
þorramat í súr og bauð hann systk-
inum sínum árlega á þorrablót, um
þessi blót var talað sem hátíðlegar
stundir heima hjá foreldrum okkar,
enda vissi faðir okkar, Guðni, það að
enginn kunni eins vel til verka og
Ingvi. Fyrir um ári síðan greindist
Ingvi með krabbamein í höfði sem nú
hefur lagt hann að velli þrátt fyrir
allar þær meðferðir sem læknavís-
indin hafa upp á að bjóða.
Við systkinin viljum votta Mel-
korku, börnum, tengdabörnum og
barnabörnum samúð okkar við frá-
fall hans og vitum að þeirra missir er
mikill.
Dagný, Selma, María, Jón
Ólafur og Edda Ýr Guðna-
börn og fjölskyldur þeirra
Margs er að minnast og þakka fyr-
ir á meira en fjörutíu árum. Við Ingvi
erum svo lánssamir eiga frábærar
konur og þær eru systur. Ég segi er-
um en ekki vorum því Ingvi trúði því
að ég held fastlega að tilveru okkar
lyki ekki þó að við yfirgæfum þetta
líf. Oft var hlegið að því þegar yngri
systir Melkorku og vinkona hennar
komu með kærastana í heimsókn í
fyrsta skipti og Ingva leist ekki
meira en svo á gripina að honum
varð að orði þegar heimsókninni
lauk; gátu þær nú ekki náð sér í neitt
betra en þetta. Ingvi var sem betur
fer þannig maður að hann sá frekar
það jákvæða við fólk og ég held að
hann hafi fyrirgefið tilvonandi svila
sínum fljótt ungæðisháttinn. Alla-
vega var heimili þeirra eins og okkar
annað heimili okkar fyrstu búskap-
arár. Það var alltaf gott að koma til
þeirra Ingva og Melkorku og einnig
að fá þau í heimsókn. Mikill sam-
gangur var hjá okkur og margar
ógleymanlegar stundir áttum við
saman með börnunum þegar þau
voru að vaxa upp, sérstaklega þegar
þau Ingvi bjuggu í Borgarnesi og við
skruppum í heimsókn til þeirra eða
þau til okkar. Ég held þó að þau hafi
verið miklu duglegri en við að bjóða
heim til sín við allskonar tækifæri.
Ingvi var lærður kokkur og einnig
kokkur af guðs náð eins og sagt er og
öll fjölskyldan naut þess. Höfðingleg
voru boðin þeirra Melkorku og glatt
á hjalla þegar systkini þeirra beggja
voru boðin heim til að blóta þorra.
Það var varla nokkurt fjölskylduboð
eða veisla haldin án þess að hann
kæmi þar ekki við sögu við að hjálpa
okkur á einn eða annan hátt eða til að
gefa góð ráð. Ingvi var mjög hjálp-
samur maður og ótaldir eru tímarnir
sem hann hjálpaði okkur við að úr-
beina naut, svín eða lamb þegar kjöt
barst úr sveitinni. Ég er hræddur
um að það halli heldur betur á okkur
þegar hjálpsemin á milli okkar Ingva
verður gerð upp.
Honum Ingva var ýmislegt til lista
lagt annað en að vera góður kokkur.
Hann hafði haga hönd og hafði mikla
ánægju af að búa til ýmsa hluti úr
tré. Eftir að þau Melkorka fluttu í
Hnotubergið hafði hann aðstöðu til
að smíða og þar litu margir fallegir
hlutir dagsins ljós. Sumarbústaður-
inn var honum einnig hjartfólginn,
hann var í miðjum klíðum að byggja
við hann þegar hann veiktist. Það er
mikil eftirsjá í góðum vini og skarð
fyrir skildi hjá eiginkonu og fjöl-
skyldu. En það er gott að eiga góðar
og skemmtilegar minningar um
samverustundir með góðum dreng,
ég held að þannig minnist flestir
Ingva. Þeim minningum munum við
aldrei gleyma.
Sigurður Ólafsson, Þuríður Á.
Jónsdóttir.
Mig setti hljóðan þegar ég frétti
að samstarfsmaður minn til margra
ára, Ingvi B. Jónsson matreiðslu-
maður, væri látinn. Fallinn er góður
drengur, prúðmenni og dugnaðar-
forkur. Við kynntumst á námsárum
okkar í Múlakaffi, en Ingvi hóf nám
sitt þar árið 1962 hjá Stefáni Ólafs-
syni, stofnanda Múlakaffis, en ég
tveimur árum síðar.
Ég á Ingva að þakka mín fyrstu
skref í mínu námi. Hann tók vel á
móti mér og leiddi mig í gegnum það
sem hann hafði lært á sínum fyrstu
árum. Við náðum vel saman og urð-
um góðir vinir. Eftir að Ingvi útskrif-
aðist úr Hótel- og matsveinaskólan-
um, sem þá hét, gerðist hann
yfirmatreiðslumaður í Múlakaffi,
sem þá var einn vinsælasti matsölu-
staðurinn í Reykjavík, með margt
fólk í vinnu. Ingvi stjórnaði eldhús-
inu af miklu öryggi og leysti starf sitt
vel af hendi. Þarna myndaðist ein-
hver samheldnasti vinnuhópur sem
ég hef kynnst á mínum starfsferli.
Á þessum árum hóf Múlakaffi sölu
á sínum eigin þorramat, sem enn í
dag nýtur mikilla vinsælda, en þar
var Ingvi í „essinu“ sínu enda ætt-
aður frá Vestfjörðum og gjörþekkti
vinnslu á þjóðlegum mat. Leiðir okk-
ar Ingva skildi í nokkur ár, en lágu
aftur saman í Veitingamanninum,
þar sem við vorum samstarfsmenn
um nokkurt skeið. Eftir stendur
minningin um gott samstarf með
Ingva í gegnum tíðina.
Elsku Mellý og fjölskylda, megi
góður Guð styrkja ykkur í sorg ykk-
ar. Minningin um góðan dreng lifir.
Lárus Loftsson.
Haustið 1999 hóf Ingvi störf í Esju
kjötvinnslu og kynntist ég þar
manni, sem ég hafði áður heyrt af.
Oft hafði nafn Ingva borið á góma og
var þá ávallt verið að mæra hann fyr-
ir dugnað og eljusemi. Þessu kynnt-
ist ég svo sjálfur þetta haust sem
samstarfsmaður Ingva. Aðra eins
vinnusemi og dugnað hafði ég ekki
áður séð. Þessu kynntust allir sem
störfuðu með honum um lengri eða
skemmri tíma.
Ingvi hafði lag á að láta menn
vinna með sér og var ávallt leiðbein-
andi öllum þeim sem hann starfaði
með. Það kom oft í ljós hversu ósér-
hlífinn Ingvi var, því hann var ætíð
að taka að sér verkefni sem voru ut-
an hans verksviðs og kunni þá list að
skipuleggja og verkstýra sjálfum sér
og öðrum með einstökum hætti. Og
alltaf voru verkin unnin með yfirveg-
un og jafnaðargeði. Handlaginn var
Ingvi með eindæmum, hvort sem
það var við smíðar heima eða í vinnu.
Eftir að veikindi Ingva komu upp í
septembermánuði 2007 höfum við
borið þá von í brjósti að Ingva
munda batna og að hann kæmi aftur
til starfa, en veikindin voru þess eðlis
að ekki varð aftur snúið og því fór
sem fór.
Það eru okkur samstarfsfólkinu
mikil forréttindi að hafa kynnst
Ingva og unnið með honum í þessi 9
ár. Hann var sá sem allir litu upp til
og dáðu og hann var eins konar
pabbi okkar allra. Hans er nú sárt
saknað. Við biðjum góðan Guð að
styrkja fjölskyldu hans á þessum
erfiðu tímum. Við getum öll yljað
okkur við minninguna um einstakan
mann.
Fyrir hönd samstarfsfólks í Esju,
Karl Ómar Jónsson.
Minningar 37
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. NÓVEMBER 2008
Liðin er tíð, er leiddir þú mig lítið barn.
Brosandi blítt, þú breyttir sorg í gleði.
Ó, pabbi minn, ég dáði þína léttu lund.
Leikandi kátt, þú lékst þér á þinn hátt.
Ó, pabbi minn, hve undursamleg ást þín
var.
Æskunnar ómar ylja mér í dag.
(Þorsteinn Sveinsson.)
Hvíl í friði, elsku pabbi minn. Ást-
arkveðja,
Ingibjörg.
Elsku pabbi minn. Mikið ofboðs-
lega er erfitt að kveðja þig en á sama
tíma rifjast upp ómetanlegar minn-
ingar um hversu yndislegur maður
þú varst. Þú hefur án alls vafa staðið
framarlega í röðinni þegar yfirvaldið
útdeildi gáfum og góðmennsku því
nærvera þín var einstök. Ég kom
sem örverpi inn í fjölskylduna 15 ár-
um á eftir áætlun og það hefur ef-
laust komið unglingunum á heimilinu
á óvart því flestir héldu að dag-
skránni væri að mestu leyti lokið
hvað varðaði barneignir hjá ykkur
mömmu. Þú passaðir mig svo vel og
ég man svo vel eftir kvöldunum þeg-
ar ég hef verið þriggja eða fjögurra
ára og við biðum eftir að mamma
kæmi með rútunni og þú leyfðir mér
að stýra Dodge-inum og hélst utan
um mig. Síðan dönsuðum við saman
um verslunarmannahelgi á Bifröst
þegar ég var 7 ára og það var erfitt
að toppa þig á dansgólfinu. Þú hafðir
mikið dálæti á tónlist og við fórum
saman á mína fyrstu tónleika. Þá
sáum við Stuðmenn og Karlakórinn
Fóstbræður syngja saman og nokkr-
um árum síðar bauðstu okkur
mömmu út til London þar sem við
sáum sömu hljómsveit spila í Royal
Albert Hall og okkur þótti gríðarlega
skemmtilegt að koma inn í þetta
merka tónlistarhús.
Þú kenndir mér svo ótal margt en
mikilvægustu hlutina kenndir þú
mér þegar veikindin voru sem erf-
iðust. Æðruleysið, hlýjan og viðhorf
þitt til lífsins á erfiðum tímum var
einstakt og til eftirbreytni. Síðasta
stundin okkar saman var mjög tákn-
ræn. Við horfðum á tónleikaupptöku
þar sem Frank Sinatra-lög voru spil-
uð og síðasta lagið var My Way og
það sungum við báðir brosandi og
síðan kvaddi ég þig.
Elsku pabbi, ég sakna þín og megi
guð geyma þig.
Ég bið að heilsa.
Ásgeir Erlendsson.
Elsku afi.
Það eru svo margar minningar. Til
dæmis einu sinni þegar við Dagný
gistum hjá þér og ömmu, þá vaknaði
önnur hvor okkar og vakti hina og
síðan fórum við til þín og báðum þig
um að syngja „Dansa, hvað er betra
en að dansa“. Auðvitað vildir þú
syngja fyrir okkur. Svo dönsuðum
við öll þrjú saman og hoppuðum í
rúminu klukkan þrjú um nótt. Það er
mjög góð minning. Elsku afi, ég mun
ekki gleyma þér.
Kveðja,
Sara Hlín, barnabarnið þitt.
Elsku besti afi minn. Þú varst mín
fyrirmynd, varst svo jákvæður og
komst öllum til þess að brosa.
Þegar ég frétti að þú værir dáinn
sá ég ekkert, það var allt svart í
kringum mig. Allar minningarnar
streymdu fram og meðal annars það
sem þú sagðir alltaf við okkur í gríni:
„Einu sinni var ég ungur og fallegur,
nú er ég bara fallegur.“ Þetta kom
öllum í gott skap.
Alltaf þegar ég horfi upp til himins
veit ég að afi minn er þar og fylgist
með okkur.
Það er erfitt að vera án þín, þess
vegna verður maður að nýta hverja
einustu sekúndu í lífinu og njóta lífs-
ins.
Það verður skrítið að hafa þig ekki
hjá okkur um jólin. Þú varst ofsalega
mikill fjölskyldumaðurog þér fannst
ekkert skemmtilegra en að hafa okk-
ur barnabörnin hjá þér. Áður en þú
veiktist sóttir þú mig oft í skólann,
passaðir mig þegar ég var lasin og
gerðir margt með mér.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Hvíl í friði, elsku afi minn.
Þín afastelpa,
Dagný Björg.
Elsku bróðir minn er fallinn frá.
Margar góðar minningar frá upp-
vaxtarárunum úr Akurgerðinu
vakna upp um fyrirmyndarbróður
sem ég leit mikið upp til.
Ég var litla systirin sem fékk oft
að þvælast með stóra bróður sem var
eini strákurinn í systkinahópnum.
Hann var ótrúlega þolinmóður, en ég
gat verið mjög fyrirferðamikil.
Eddi bróðir fór oft að framkalla
ljósmyndir uppá háalofti, þá fékk ég
að fylgjast með honum, alveg stillt.
Hann fékk mig til að bursta skóna
sína og fylgdu því nákvæmar leið-
beiningar: Ég skyldi bera á þá áburð
og láta þorna. Pússa næst með
bursta og enda svo á því að fægja vel
með nælonsokk. Að launum fékk ég
að fara með honum á rúntinn á svört-
um og vel bónuðum Morrisnum hans
pabba.
Það var mikil gæfa fyrir Edda
bróður að kynnast henni Guðnýju
sinni. Ég gleymi því aldrei þegar ég
sá hana fyrst, í eldhúsinu í Akurgerð-
inu. Fannst hún svo falleg með tindr-
andi augu. Á þeirri stundu braust
feimnin mín út í algjöran fíflagang,
þá var ég ekki stillt.
Eddi og Guðný voru mjög sam-
heldin hjón og tókst þeim einstak-
lega vel til með uppeldi sinna fjög-
urra barna. Hann var frábær afi. Sár
er missir Guðnýjar, Steingríms,
Ingibjargar, Henriks, Ásgeirs og
barnabarnanna. Ég votta þeim mína
dýpstu samúð.
Ég kveð góðan bróður með sökn-
uði.
Hanna systir.
Elskulegur mágur og svili, Er-
lendur Steingrímsson, er látinn,
langt um aldur fram. Langri baráttu
er lokið. Það er margs að minnast.
Samverustundirnar margar að baki
og eftir eigum við minningar sem
ylja okkur um hjartarætur. Gegnum
árin hefur verið mikill vinskapur
milli okkar. Við ferðuðumst mikið
saman, bæði erlendis og innanlands.
Nú síðast í ágúst síðastliðnum til Ísa-
fjarðar með matarklúbbnum okkar.
Þegar börnin voru yngri fóru fjöl-
skyldur okkar mikið saman til út-
landa. Má þar nefna margar
skemmtilegar ferðir til Spánar og
Hollands. Minnisstæðastur er þó
sameiginlegur brúðkaupsdagur okk-
ar, 31. ágúst 1968. Erlendar verður
sárt saknað og munu minningar um
góðan mann lifa með okkur.
Elsku Guðný og fjölskylda, megi
guð vera með ykkur á þessum erfiðu
tímum.
Maggý og Egill.
Elsku Erlendur, nú hefur þú kvatt
þennan heim eftir mikla baráttu við
erfið veikindi. Þrátt fyrir veikindin
var alltaf stutt í léttleikann og hlát-
urinn.
Margt ber að minnast og margt
ber að þakka þegar við minnumst
með fátæklegum orðum Erlendar.
Það er alltaf erfitt að kveðja þá sem
eru manni kærir en góðar stundir og
minningar hjálpa okkur að lifa með
þeirri sorg sem fráfall Erlendar skil-
ur eftir sig.
Guðný og Erlendur hófu búskap í
Breiðholtinu og fluttu síðan í Hafn-
arfjörð á meðan þau byggðu sér
framtíðarheimili í Prestbakkanum
og þar hefur fjölskyldan búið.
Erlendur varð fljótlega stór part-
ur af fjölskyldu okkar og mikið góð-
menni sem allt vildi fyrir alla gera.
Frá fyrstu tíð hafa myndast mikli og
góð tengsl á milli fjölskyldnanna, og
þá koma stundir eins og jólaboð, af-
mæli og fleira upp í hugann þar sem
öll stórfjölskyldan var saman komin.
Það verður því tómlegt án þín þegar
við hittumst í jólaboðinu á jóladag.
Það er ekki sjálfgefið að eiga góða
fjölskyldu og oft er sagt að maður
velji sér vini og samferðafólk en ekki
fjölskyldu. Í veikindum Erlendar
kom það í ljós hvað það er mikilvægt
að eiga góða að og hefur fjölskyldan
staðið með honum eins og klettur í
þessari erfiðu baráttu undanfarin ár.
Þetta kennir okkur sem fylgst höfum
með og séð í verki hvað skiptir máli í
lífinu að rækta fjölskylduna og það
sem henni tengist.
Elsku Guðný, Steingrímur, Ingi-
björg, Henrik, Ásgeir og fjölskylda
megi góður Guð styrkja ykkur í þess-
ari miklu sorg og minningin um góð-
an mann lifa.
Guðmundur, Áslaug og Ólafía.
 Fleiri minningargreinar um Er-
lend Steingrímsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.